Podcast z audycji Co z ciebie wyrośnie?. Karolina Oponowicz. Gośćmi audycji byli: Katarzyna Michalczak. Dostępna transkrypcja. Temat: Spektrum autyzmu na pierwszy rzut oka trudno dostrzec. "Zdarzało mi się słyszeć, że dziecko się źle zachowuje, bo źle je wychowuję"
Drogą wirtualną trudno cokolwiek orzec, nie wiedząc Pani dziecka. Jeśli chce Pani więcej dowiedzieć się na temat autyzmu, odsyłam do tekstów w naszym serwisie, Autyzm, Objawy autyzmu, Autyzm atypowy, Rodzaje autyzmu. Spektrum autystyczne jest szerokie i tak naprawdę potrzeba wnikliwej diagnozy różnicowej. Jeżeli Pani pedagog zasugerowała konsultację psychiatryczną, warto udać się do specjalisty z dzieckiem. Proszę nie niepokoić się na zaś. Autyzm autyzmowi nie równy. Być może nie jest to "czysty" autyzm, a zespół Aspergera. Proszę poczekać na opinię lekarza. Pozdrawiam i życzę powodzenia!
Według testu wyszło jakby robiło to dziecko 4,5 roku, a nie prawie siedmiolatek. Zrobiłam dziecku EEG głowy, ponieważ Pani psycholog oraz wychowawcy prosili, żeby zrobić. Moje dziecko nie potrafi się skupić, spada z krzesła, idzie i się przewraca, brak koncentracji. Wynik badania: "Badanie wykonano w czuwaniu przy oczach otwartych i
Im szybciej autyzm jest zdiagnozowany, tym szybciej można rozpocząć terapię i dać dziecku szansę na normalne życie. Jakie zachowania powinny niepokoić rodziców? Sprawdź jakie są objawy autyzmu u dzieci! Zaburzenia należące do spektrum autyzmu, czyli autyzm czy Zespół Aspergera, to zaburzenia całościowe, mające swój początek w dzieciństwie. Charakteryzują się przede wszystkim trudnościami w komunikacji i nietypowymi zachowaniami. Jakie zachowania twojego dziecka powinny dać ci do myślenia?Objawy autyzmu u dzieciDzieci zaczynają wypowiadać pierwsze słowa około pierwszego roku życia. Dwulatek mówi już prostymi zdaniami. W trzecim roku życia dziecko posługuje się 800-1500 słowami, ale zna ich wiele więcej, mówi zdaniami, zadaje pytania. Twój dwu – trzylatek nie mówi lub wypowiada słowa, ale nie komunikuje się za ich pomocą. Więcej informacji w tym zakresie, zdobędziesz czytając artykuł o tym kiedy dziecko zaczyna nawiązują kontakt wzrokowy, odwzajemniają uśmiech, reagują na swoje imię. Twoje dziecko nie reaguje, gdy jest wołane, nie odwzajemnia uśmiechu, nie utrzymuje kontaktu wzrokowego, patrzy jakby w dal, przed dziecko nie potrafi bawić się w „udawanie” (np. nie może zaakceptować umowy, że banan będzie w zabawie telefonem) albo bawi się schematycznie – układając klocki czy zabawki w kolejności kolorystycznej czy z objawów autyzmu u dwulatka to bardzo wąskie, nietypowe zainteresowania, np. ciekawią go tylko pociągi, tylko autobusy, tylko odkurzacze lubi zmian w harmonogramie swojego dnia, np. gdy zmieniacie drogę do szkoły, gdy ktoś zajmie jego miejsce w aucie czy przedszkolu; gdy na lekcje przychodzi inny nauczyciel w zastępstwie bawić się sam, albo „obok” dzieci, ale nie z reaguje na intensywne zapachy, tłok, hałas; nie lubi być dotykany, przytulany. Zachowuje się jakby dotyk go bolał. Jest bardzo wybredny w doborze ubrań (wszystko go drapie).Nie jesteś pewna, czy Twoje dziecko ma objawy autyzmu? Nie czekaj, idź do specjalistyJeśli u swojego dziecka widzisz kilka z wymienionych wyżej zachowań, powinnaś skonsultować się z lekarzem i psychologiem dziecięcym. On zdecyduje, czy są to objawy autyzmu u dzieci. Lepiej chuchać na zimne i zasięgnąć opinii specjalistów niż zbagatelizować objawy zaburzenia. Autyzm czy Zespół Aspergera to zaburzenia, z których nie można się wyleczyć, ale dobrze prowadzona terapia może sprawić, że dziecko będzie miało szansę na zdobycie przyjaciół, chodzenie do zwyczajnej szkoły, znalezienie kiedyś pracy czy partnera na życie. Autyzm to nie choroba psychiczna! Warto znaleźć odpowiednią literaturę i książki dla przyszłych mam, w których znajdziesz więcej informacji!Maria Gaj – psycholog w trakcie szkolenia terapeutycznego w nurcie poznawczo – behawioralnym
15 lutego 2018. Zdaniem naukowców późne ojcostwo może zwiększać ryzyko wystąpienia autyzmu i innych chorób u dziecka. Katarzyna Rapczyńska-Lubieńska. Naukowcy odkryli, że późne ojcostwo może być przyczyną wielu zaburzeń i problemów dzieci. W tym przypadku aż 13-krotnie zwiększa się ryzyko wystąpienia ADHD, natomiast ryzyko Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 10 minut Autyzm to przypadłość, która zaliczana jest do grupy symptomów zwanych wycofaniem, czyli unikaniem kontaktu ze światem zewnętrznym – z ludźmi i otoczeniem. Uważa się, że jest to zaburzenie dotyczące mózgu, mogące mieć podłoże genetyczne. Jednak mimo zidentyfikowania wielu czynników zwiększających ryzyko wystąpienia autyzmu, jego przyczyna nie została dotąd w pełni poznana. MarkPiovesan / iStock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Czym jest autyzm? Przyczyny powstawania autyzmu Mity na temat przyczyn autyzmu Autyzm - objawy Autyzm - diagnostyka Autyzm - kryteria diagnostyczne Autyzm - czy to zaburzenie można leczyć? Autyzm - wskazówki dla rodziców Czym jest autyzm? Autyzm nazywany także zespołem Kannera od nazwiska psychiatry, który w 1943 roku dokonał pierwszego opisu autystycznego dziecka. Autyzm jest zaburzeniem o charakterze neurologicznym, dotyczącym mózgu i mającym najczęściej podłoże genetyczne. Pierwsze objawy ujawniają się już na etapie okresu dziecięcego i trwają tak naprawdę do końca życia. Autyzm cechuje brak reakcji ze strony dziecka na polecenia, brak zabawy z rówieśnikami, trudności z wyrażaniem emocji czy porozumiewaniem się zarówno za pomocą gestów jak i mowy. Często zachowanie autystycznego dziecka odbieramy jako dziwne. Autyzm rozumiany jest jako spektrum. Oznacza to, że autyzm przebiega inaczej w przypadku każdej osoby. Osoby z diagnozami ze spektrum autyzmu mają bardzo różne nasilenie zachowań i cech wynikających z autyzmu. Zaburzenie to ma wiele odmian, zdarza się, że dziecko po prostu się wolniej rozwija - co często mylone jest właśnie z autyzmem. Mimo że istnieje wiele czynników zwiększających ryzyko autyzmu, nadal nie są znane konkretne przyczyny powstawania tego zaburzenia. Słowo „autyzm” (ang. autism)pochodzi od greckiego słowa autos, co oznacza „sam”. Do psychiatrii pojęcie to wprowadził Eugen Bleuler w 1911 roku dla określenia nieumiejętności utrzymywania relacji z otoczeniem. Realne relacje według tego szwajcarskiego psychiatry zastępowane były przez osoby z autyzmem marzeniami bądź też urojeniami. Czym jest Światowy Dzień Świadomości Autyzmu i kiedy przypada? Przeczytaj: Światowy Dzień Świadomości Autyzmu Przyczyny powstawania autyzmu Nie do końca wiadomo, co tak naprawdę powoduje autyzm, jednak za główny czynnik rozwoju tego zaburzenia uważa się genetykę (określono dużą liczbę genów odpowiedzialną za autyzm) oraz środowisko. Badania przeprowadzone u autystycznych pacjentów wykazały pewne nieprawidłowości w kilku rejonach mózgu. Oprócz tego inne badania sugerują, że osoby z autyzmem mają zły poziom serotoniny i innych neuroprzekaźników w mózgu. To wszystko może sugerować, że zakłócenia w rozwoju mózgu u płodu na wczesnym etapie rozwoju oraz zaburzenia w genach, mogą wpływać na powstawanie autyzmu. Jesteś w ciąży? Pamiętaj o regularnych badaniach kontrolnych. Polecamy Badania w ciąży - pakiet badań krwi, który umożliwia również pobranie krwi w domu pacjenta. U około 15-20 proc. dzieci z autyzmem obecna jest mutacja genetyczna, która zwiększa ryzyko rozwój zaburzenia. Niektóre choroby uwarunkowane genetycznie, jak zespół łamliwego chromosomu X czy zespół Retta, są dobrze znane z tego, że zwiększają ryzyko autyzmu. W przypadku, gdy rodzice mają już jedno dziecko autystyczne, ryzyko, że drugie również urodzi się z tym zaburzeniem wynosi blisko 20 proc. - dowodzą tego przełomowe badania naukowców z University of California w Davis. W przypadku, gdy rodzice posiadają dwójkę dzieci z autyzmem, ryzyko, że trzecie również będzie autystyczne, wynosi już aż 32 proc., komentuje autorka pracy Sally Ozonoff. Szereg przeprowadzonych badań donosi, że lek przeciwdrgawkowy (kwas walproinowy) może zwiększać ryzyko autyzmu u dzieci, które były narażone na jego działanie jeszcze przed przyjściem na świat. Z kolei inne badanie wykazało wyższe ryzyko tego zaburzenia występuje wśród dzieci eksponowanych w życiu płodowym na leki przeciw depresji. Natomiast stosowanie w okresie prenatalnym witamin powiązano z niższym ryzykiem autyzmu. Właśnie dlatego kobieta w ciąży powinna suplementować witaminy i składniki mineralne. Polecamy np. Pregnancy Complex – kobieta w ciąży Viridian. Podsumowując, wśród przyczyn autyzmu dominują 4 czynniki: czynniki genetyczne, rozwojowe, infekcyjne, a także związane z ciążą i porodem. Czynniki genetyczne wpływające na rozwój autyzmu: zespół łamliwego chromosomu X - to dolegliwość obecna u 2–3% osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. W momencie odkrycia tej przyczyny autyzmu, wierzono, że on rozwiąże on problem powstawania autyzmu. Późniejsze badania wykazały jednak, że obserwuje się go jedynie u autystycznych chłopców z częstością 2,6%; stwardnienie guzowate - schorzenie obecne u około 2% osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu; mutacja genu ADA2 - wiąże się z nieprawidłowym metabolizmem zasad purynowych i występuje u około 20% dzieci ze spektrum autyzmu; mutacje niektórych regionów chromosomu 2. i chromosomu 7. - co zostało stwierdzone w badaniach, które objęły 150 par rodzeństwa. Czynniki rozwojowe w budowie i funkcjonowaniu mózgu wpływające na rozwój autyzmu: podwyższony poziom serotoniny w krwi; zmiany w układzie GABA-ergicznym; nieprawidłowości mechanizmów plastyczności synaptycznej związanych z mTOR; podwyższona objętość mózgu dzieci autystycznych do czasu ukończenia przez nie 4. roku życia; nadaktywność ciał migdałowatych; odmienny sposób postrzegania ludzkich twarzy – zwracanie większej uwagi na okolice ust, zaś mniejszej na okolice oczu; różnice dotyczące aktywności prawego płata skroniowego mózgu przy aktywnościach wymagających rozpoznawania przeżyć i emocji innych osób; niższa aktywność lewego płata czołowego przy zadaniach angażujących pamięć i umiejętności językowe; powiększenie komór mózgu. Czynniki infekcyjne wpływające na rozwój autyzmu: możliwe są immunologiczne przyczyny autyzmu takie, jak matczyne przeciwciała skierowane przeciwko tkankom płodu, zwłaszcza tkance nerwowej. Czynniki związane z ciążą i porodem wpływające na rozwój autyzmu: podwyższona częstość występowania autyzmu w grupie dzieci z predyspozycjami genetycznymi, u których miały miejsce powikłania okołoporodowe; krwawienia podczas ciąży; cukrzyca w ciąży; niedotlenienie płodu; powikłania związane z pępowiną; opóźniony rozwój płodu; niska masa urodzeniowa; niska liczba punktów w skali Apgar w piątej minucie po porodzie; wady wrodzone; niezgodności grup krwi pomiędzy matką a płodem w układach grupowych AB0 i Rh – konflikt serologiczny; wysoki poziom bilirubiny u noworodka; zaawansowany wiek ojca dziecka; zaawansowany wiek matki dziecka. Więcej o przyczynach autyzmu możesz przeczytać tutaj: Autyzm - przyczyny Mity na temat przyczyn autyzmu Pomimo licznych badań i opracowań na temat autyzmu w powszechnej opinii wciąż można spotkać się z mitami związanymi z przyczynami autyzmu. Wśród nich wskazuje się przede wszystkim na: szczepienie MMR a autyzm - obecnie nie ma żadnych naukowych dowodów na to, aby szczepionki na odrę, świnkę i różyczkę wpływały na rozwój autyzmu. Nie ma też żadnego potwierdzenia, które wskazywałoby, że obecny w szczepionkach MMR rtęcioorrganiczny konserwant, tiomersal, miałby się przyczyniać do występowania czy rozwoju autyzmu. Stężenie tego związku w szczepionkach wynosi od 0,003% do 0,01%, co oznacza, że w preparatach zawierających 0,01% tiomersalu znajduje się ok. 25 μg rtęci na dawkę 0,5 ml. To błędne przekonanie o związku przyczynowo-skutkowym między szczepieniem a autyzmem jest efektem zbieżności czasowej pomiędzy kalendarzem szczepień a pojawianiem się pierwszych objawów autyzmu u dzieci; relacje rodziców z dzieckiem a autyzm - pierwotne założenia Leo Kannera, czyli austriacko-amerykańskiego lekarza psychiatry, który w 1943 roku jako pierwszy opisał zespół objawów składających się na autyzm wczesnodziecięcy okazały się nietrafne. Sądził on, że chłód emocjonalny rodziców prowadził do rozwoju autyzmu dziecięcego. Badania porównawcze rodziców dzieci autystycznych i nieautystycznych nie ujawniły żadnych istotnych różnic pomiędzy obiema grupami. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o szczepionkach MMR w kontekście autyzmu, przeczytaj: Szczepionka MMR wywołuje autyzm? Autyzm - objawy W typowych postaciach objawy autyzmu pojawiają się przed 3. rokiem życia. Pierwsze symptomy u dziecka obserwują zazwyczaj rodzice – w niektórych przypadkach już w wieku niemowlęcym. Martwi ich to, że dziecko jest za bardzo grzeczne, spokojne, nie wzdryga się na hałas, nie skupia wzroku na wchodzących osobach, a gdy weźmie się je na ręce – sztywnieje. Oprócz tego dziecko godzinami wpatruje się w jeden punkt, np. tykający zegar, nie gaworzy oraz nie rozwija mowy. Zdarza się również, że początkowo rozwój dziecka przebiega prawidłowo, a nietypowe zachowania pojawiają się niespodziewanie. Jak zachowuje się dziecko cierpiące na autyzm? Dziecko autystyczne zamyka się w swoim świecie. Jest on nieco zniekształcony, ale na tyle absorbujący, że dziecko nie widzi potrzeby rozmowy z ludźmi znajdującymi się w jego otoczeniu. Dochodzi do całościowego zaburzenia rozwoju. Dziecko unika kontaktu z rówieśnikami i rodziną. Bez powodu przestaje odzywać się do mamy, wszystkich wokół traktuje jak powietrze. Nie pozwala się dotykać i sztywnieje, gdy weźmie się je na ręce, nie ma na nic ochoty. Nie prosi rodziców o super zabawki. Nie reaguje na ból. Nie cieszy się, gdy przejeżdża ukochana dotychczas ciocia. Gdy dostanie ulubione lody – nie okazuje, że mu bardzo smakują. Delikatne znaki (grymas, gesty innych osób) nie mają dla niego większego znaczenia. Można się uśmiechać do niego z najszczerszą czułością, a ono wcale nie zwróci na to uwagi i nie odbierze tego jako czegoś miłego. Dziecko autystyczne przestaje rozmawiać, a jeśli mówi, to w sposób zaburzony, nielogiczny, ciągle powtarza słowa lub hasła z reklam telewizyjnych. Zamiast „ja”, mówi „ty”, posługuje się niezrozumiałymi zwrotami. Zachowania dziecka z autyzmem są stereotypowe – macha rękami lub kręci się w kółko. Nadmiernie przywiązuje się do niektórych przedmiotów. A jeśli ktoś mu je zabierze, wpada w panikę. Nie lubi, gdy ktoś zmienia jego dotychczasowe przyzwyczajenia. Lubi chodzić tą samą drogą, jeść z tego samego talerza, sprzątać tą samą szczotką. Źle znosi zmiany w jego codziennych czynnościach. Dzieci z zaburzeniem ze spektrum autyzmu mają często bardzo wybiórczy i ograniczony zakres zainteresowań, z tego powodu bywają ekspertami w wąskich dziedzinach. Czasami wykazują niezwykłą pamięć, której jednak nie wykorzystują w życiu codziennym, w szkole, w kontakcie ludźmi. Dzieci autystyczne często odczuwają lęk i łatwo stają się agresywne, miewają zaburzony sen. Diagnoza spektrum autyzmu stawiana jest przez zespół, w którego skład wchodzą psycholog, pedagog specjalny oraz psychiatra. Jeśli potrzebujesz pomocy, zarezerwuj Konsultację z psychiatrą dziecięcym Arkmedic. Podsumowanie symptomów występujących u dzieci autystycznych. Dziecko z zaburzeniami autyzmu: nie uczestniczy w zabawie z rówieśnikami; lubi samotność; bardzo rzadko się uśmiecha; bardziej interesuje się kontaktem z przedmiotami niż ludźmi; ma mimikę, która nie wyraża wielu emocji; zazwyczaj unika kontaktu wzrokowego z inną osobą; bywa nadpobudliwe i impulsywne; nie reaguje na swoje imię; często wpada w agresję bez wyraźnego powodu; prawie wcale nie mówi, a jeśli już to używa słów nie mających znaczenia; wprowadza przedmioty w jednostajny ruch obrotowy; kiwa, obraca się w jednym miejscu bez przerwy; ma utrudnione kontakty z innymi ludźmi; jeśli rozmawia - to na jeden temat; jest nadwrażliwe na dźwięki i dotyk; czasem nie reaguje na ból; nie biega w podskokach; nie ma spontanicznych odruchów. Warto także nadmienić, że u dzieci ze spektrum autyzmu, często wsytępują także choroby wpółistniejące. Pośród zaburzeń często współwystępujących z autyzmem dziecięcym najczęściej wymienia się: niepełnosprawność intelektualną, padaczkę, bezsenność, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi ADHD, alergie pokarmowe, w okresie dziecięcym częste objawy ze strony układu pokarmowego oraz drobne infekcje. Jeśli zauważasz u swojego dziecka niepokojące objawy, możesz umówić się na szybką konsultację on-line z psychiatrą. Autyzm - diagnostyka Nie ma jednoznacznych testów medycznych, które od zaraz dają nam odpowiedź na pytanie, czy dziecko cierpi na autyzm. Badania krwi czy moczu nie są w stanie tego zdiagnozować. W rozpoznaniu autyzmu specjaliści przede wszystkim skupiają się na obserwacji zachowania dziecka i jego rozwoju. Diagnostyka autyzmu dzieli się na dwa etapy 1. Badanie rozwoju dziecka: specjalista przeprowadza test, którego celem jest wykazanie czy dziecko posiada podstawowe umiejętności dla danego okresu życia, czy ma pewne opóźnienia. W trakcie tego badania lekarz zadaje rodzicom szereg pytań, np. czy dziecko dobrze się uczy, jak mówi, jak się zachowuje, czy prawidłowo się porusza. Jest to istotne, ponieważ opóźnienie w każdym z wymienionych obszarów wskazywać może na zaburzenia w rozwoju. Każde dziecko, które trafia do specjalisty badane jest pod kątem opóźnienia rozwoju i niepełnosprawności odpowiednio w wieku: 9 miesięcy, 18 miesięcy, 24 lub 30 miesięcy. Gdy zachodzi podejrzenie, że dziecko jest w grupie wysokiego ryzyka zaburzeń rozwojowych wynikających z tego, że inne osoby w rodzinie mają autyzm, przedwczesnego porodu czy niskiej wagi urodzeniowej - wykonuje się dodatkowe badania przesiewowe. Badaniom przesiewowym podczas kontroli należy poddawać dzieci w wieku 1,5-2 lat. 2. Wszechstronna ocena dziecka - to drugi etap diagnostyki. Ocena dziecka obejmuje zachowanie dziecka i wywiad z rodzicami, ponadto można wykonać badania neurologiczne i genetyczne oraz inne badania medyczne. Dokładniej oceny dziecka zazwyczaj dokonują: neurolodzy - oceniający pracę mózgu i nerwów; pediatrzy rozwojowi - oceniają rozwój dziecka; psychologowie dziecięcy bądź psychiatrzy - mają wiedzę o ludzkim umyśle i wykorzystują ją w badaniu chorego. Zawsze jeśli zachodzi podejrzenie, że nasze dziecko nie rozwija się odpowiednio, należy udać się do specjalisty! Najczęściej rodzice zgłaszają się do psychologów lub pedagogów. Na konsultację psychologiczną można umówić się również online. E-wizyta u psychologa dziecięcego daje możliwość przedstawienia aktualnych problemów bez dojeżdżania do przychodni. W rozpoznawaniu autyzmu ważne jest odróżnienie, czy mamy do czynienia z autyzmem, zwykłymi zaburzeniami (problemy ze słuchem lub wzrokiem) lub zaburzeniami którejś ze stref rozwoju np. mowy. Są pewne choroby, które mogą przypominać autyzm, dlatego należy to wykluczyć za pomocą odpowiednich badań. Obserwacja dziecka i rozmowa z rodzicami/opiekunami to ważne elementy potrzebne do postawienia diagnozy. Zdolności edukacyjne badane są przez wielodyscyplinarny zespół . Podsumowując: na podstawie doświadczenia rodziców i ich obserwacji warto wykonać poniższe badania: badanie krwi i moczu; badania laryngologiczne - aby wykluczyć kłopoty z aparatem mowy i słuchu; badanie w kierunku toksoplazmozy i cytomegalii; badania słuchu - w celu wykluczenia problemów ze słuchem; badania neurologiczne - wykonywane w celu wykluczenia innych zaburzeń neurologicznych; badania okulistyczne - aby wykluczyć problemy ze wzrokiem; badanie genetyczne lub metaboliczne - często wykonywane przez rodziców, w celu wykluczenia innych chorób podobnych do autyzmu. W celu zrealizowania jednego z pierwszych etapów oceny zdrowia dziecka można zacząć od wykonania badań laboratoryjnych. Podstawowe badania diagnozujące stan zdrowia dziecka w jednym pakiecie to wstępna informacja dla specjalistów prowadzących diagnostykę. Autyzm - kryteria diagnostyczne Według klasyfikacji ICD-10 kryteria autyzmu dziecięcego dzieli się na 3 podgrupy. Po pierwsze w przypadku autyzmu stwierdza się nieprawidłowy lub upośledzony rozwój wyraźnie widoczny przed 3. rokiem życia w co najmniej jednym z następujących obszarów: rozumienie i ekspresja językowa używane w społecznym porozumiewaniu się; rozwój wybiórczego przywiązania społecznego lub wzajemnych interakcji społecznych; zabawa funkcjonalna lub symboliczna. Aby zespół orzekający mógł postawić diagnozę o spektrum autyzmu musi wystąpić łącznie co najmniej sześć objawów spośród wymienionych w punktach I, II i III, przy czym co najmniej dwa z punktu I i po co najmniej jednym z punktów II i III. I. Jakościowe nieprawidłowości wzajemnych interakcji społecznych, manifestujące się w co najmniej dwóch z następujących obszarów: niedostateczne wykorzystywanie kontaktu wzrokowego, wyrazu twarzy, postawy ciała i gestów do odpowiedniego regulowania interakcji społecznych; niedostateczny rozwój relacji rówieśniczych, obejmujących wzajemne współdzielenie zainteresowań, aktywności i emocji; brak odwzajemniania społeczno-emocjonalnego, przejawiający się upośledzeniem lub odmiennością reagowania na emocje innych osób, brak modulowania zachowania odpowiednio do społecznego kontekstu, słaba integracja zachowań społecznych, emocjonalnych i komunikacyjnych, brak spontanicznej potrzeby dzielenia z innymi osobami radości, zainteresowań lub osiągnięć. II. Jakościowe nieprawidłowości w porozumiewaniu się, manifestujące się w co najmniej jednym z następujących obszarów: opóźnienie lub całkowity brak rozwoju języka mówionego, które nie wiążą się z próbą kompensowania za pomocą gestów lub mimiki jako alternatywnego sposobu porozumiewania się; względny niedostatek inicjatyw i wytrwałości w czasie rozmowy, w której zachodzą zwrotne reakcje na komunikaty innej osoby; stereotypowe i powtarzające się, idiosynkratyczne wykorzystywanie słów i wyrażeń; brak spontanicznej różnorodności zabawy w udawanie lub zabawy naśladującej role społeczne. III. Ograniczone, powtarzające się i stereotypowe wzorce zachowania, zainteresowań i aktywności przejawiane w co najmniej jednym z następujących obszarów: pochłonięcie jednym lub liczniejszymi stereotypowymi zainteresowaniami o nieprawidłowej treści i zogniskowaniu lub jednym lub więcej zainteresowaniami nieprawidłowymi z powodu swej intensywności i ograniczenia, a nie z powodu treści i zogniskowania; wyraziście kompulsywne przywiązanie do specyficznych, niefunkcjonalnych czynności rutynowych i zrytualizowanych; stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe, obejmujące stukanie bądź kręcenie palcami; lub złożone ruchy całego ciała; koncentracja na cząstkowych lub niefunkcjonalnych właściwościach przedmiotów służących do zabawy. Ponadto autyzm może zostać zdiagnozowany jeśli aktualnego obrazu klinicznego nie można wyjaśnić: innymi objawami całościowych zaburzeń rozwojowych; specyficznymi rozwojowymi zaburzeniami rozumienia języka z wtórnymi trudnościami społeczno-emocjonalnymi; reaktywnymi zaburzeniami przywiązania ani zaburzeniem selektywności przywiązania; upośledzeniem umysłowym z pewnymi cechami zaburzeń emocji i zachowania; schizofrenią o niezwykle wczesnym początku zespołem Retta. Znane są także inne klasyfikacje ustalające kryteria rozpoznania autyzmu, takie jak DSM-5 czy DSM-IV, jednak w diagnostyce spektrum autyzmu najczęściej wykorzystywane są kryteria ICD-10. Jak rozpoznać autyzm? Sprawdź: Jakie są objawy autyzmu? Autyzm - czy to zaburzenie można leczyć? Autyzm może mieć różne nasilenie u każdego dziecka. Dziecko wymaga stałej opieki. Leczenie polega na różnych formach psychoterapii – powinna ona dotyczyć całej rodziny. Im wcześniej wdrożymy proces terapeutyczny, tym większe szanse na poprawę funkcjonowania. Leczenie autyzmu może przybierać kilka wymiarów. Wymienia się leczenie terapeutyczne, farmakologiczne czy też dietetyczne. Leczenie terapeutyczne opiera się zazwyczaj na terapii behawioralnej, rehabilitacji i specjalnej edukacji. Terapia i zajęcia odbywają się w ośrodkach, które specjalizują się w leczeniu dzieci autystycznych. Podczas terapii odbywają się zajęcia dotyczące zaburzeń komunikacji, zachowania czy też treningi umiejętności społecznych. Skuteczność tego typu terapii wiąże się z tym jak wcześnie dziecko zostanie skierowane do takiego specjalistycznego ośrodka. Im wcześniej, tym lepsze efekty. Dzieciom ze spektrum autyzmu coraz częściej proponuje się muzykoterapię, hipoterapię, dogoterapię. delfinoterapię, arteterapię, ale także jogging, taniec czy sztuki walki Farmakoterapia, a zwłaszcza leki przeciwpsychotyczne, takie rysperydon i arypiprazol zalecane są jedynie w przypadkach utrzymujących się zachowań trudnych. Nierzadko pacjentom z autyzmem podawane są metylofenidat lub atomoksetyna. Leki te pomagają redukować objawy ADHD. Podawanie leków przeciwpadaczkowych jak na razie nie wykazało zbyt pozytywnych rezultatów. Warto nadmienić, że dotychczasowe badania wskazują na brak przydatności leków z grupy SSRI, takich jak fluoksetyna, fluwoksamina i citalopram. W terapii autyzmu ważna jest też właściwa dieta. Okazuje się bowiem, że znacząca część osób z autyzmem może mieć problemy gastryczne i jelitowe, ale ich związek z tym zaburzeń wciąż jest niejasny. Pomocniczo w terapii autyzmu warto stosować kołdry obciążeniowe, które wspierają walkę z lękiem i zaburzeniami sensorycznymi. Kołdry obciążeniowe dostępne na mają różne rozmiary i obciążenia. Znajdziesz tu kołdry bawełniane z minky dla dzieci, a także całoroczne kołdry dla dorosłych. Jak leczyć autyzm? Sprawdź: Czy istnieje lekarstwo na autyzm? Autyzm - wskazówki dla rodziców Skonsultujcie się z lekarzem, jeśli dziecko: ma zaburzony rozwój mowy, nie komunikuje się z otoczeniem; nie nawiązuje kontaktów społecznych; nie reaguje na imię. To niezwykle ważne, by leczenie rozpocząć możliwie wcześnie. ZOBACZ TAKŻE Czy posiadanie jednego dziecka z autyzmem powoduje prawdopodobieństwo, że następne też będzie chore? Gdzie się zgłaszać po pomoc w przypadku podejrzenia autyzmu? Czy osoby autystyczne mogą mieć inne choroby np. padaczkę? zaburzenie równowagi psychicznej spektrum autyzmu przyczyny autyzmu zaburzenia neurologiczne choroby genetyczne choroby dzieci autyzm 6 mitów na temat autyzmu, z którymi trzeba się rozprawić. Co należy wiedzieć o autyzmie i zespole Aspergera? W społecznej świadomości dziecko z autyzmem jest niepełnosprawne intelektualnie, a zespół Aspergera traktuje się jak fanaberię. Myśląc o spektrum autyzmu mamy też... Agnieszka Mazur-Puchała Spektrum autyzmu to nie wyrok. Udowadnia to 12-letni Szymon Spektrum autyzmu jest diagnozowane coraz powszechniej. Autyzm czy zespół Aspergera nie są chorobami, a raczej innym sposobem postrzegania świata. Nie da się tego... Materiały prasowe Jakie są objawy autyzmu? Jedno na sto dzieci w Polsce ma zaburzenia ze spektrum autyzmu. Jakie oznaki powinny wzbudzić niepokój rodziców? Spektrum autyzmu - charakterystyka, przyczyny i objawy Spektrum autyzmu to szerokie pojęcie obejmujące swoim znaczeniem różne zaburzenia autystyczne. Choroby o charakterze autystycznym zazwyczaj są wykrywane i... Monika Wasilonek Spektrum autyzmu - co to jest? Objawy i przyczyny występowania zaburzeń Autyzm to potoczna nazwa określająca szereg możliwych zaburzeń zaliczanych do spektrum autyzmu. Poszczególne zaburzenia składające się na spektrum autyzmu różnią... Szczepionka DTP - charakterystyka, kalendarz szczepień, skutki uboczne Szczepionka DTP to określenie szczepionki ochraniającej nas przed błonicą, tężcem i krztuścem. Szczepionka ta jest podawana w czterech dawkach. Należy je podać... Marta Pawlak | Onet. Autyzm atypowy – co to za schorzenie? Autyzm atypowy to jedna z odmian autyzmu, która diagnozowana jest w nieco późniejszym wieku niż statystyczne rozpoznanie autyzmu u dzieci. Autyzm polega na... To może być autyzm! Na co zwrócić uwagę? Autyzm należy do całościowych zaburzeń rozwoju i ujawnia się przed czwartym rokiem życia. W Polsce autyzm dotyka jedno na sto dzieci. Objawy choroby wiążą się... W Europie ma go pięć milionów ludzi „Ktoś zatyka uszy, macha rękami, dziwnie się kiwa” – taka jest „świadomość” jego objawów. Dziś Światowy Dzień Wiedzy o Autyzmie. Pacjenci, ich rodzice i... Barbara Skrzypińska Seksualność osób z autyzmem. Od dzieciństwa do dorosłości. (A)utyzm. (S)eksualność. (D)ylematy. Od dzieciństwa do dorosłości. Od psychoedukacji do budowania związków – pod tym hasłem odbędzie się w dniach 14-15 listopada... Odwołanie od orzeczenia o niepełnosprawności, w którym nie przyznano punktu 7 i 8 można złożyć w ciągu 14 dni. Dokument składa się w siedzibie Powiatowego lub Miejskiego Zespołu do spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Następnie jest on przekazywany w ciągu 7 dni do instancji, która rozpatruje odwołania, czyli do Witam. Dziś dowiedziałam się, że moja córka ( za miesiąc 3 lata ) ma autyzm. Chciałam zapytać jakie są rokowania dla takich małych dzieci ? Córka mówi dużo dzwiękonaśladowczych dzwięków, powie jak robią zwierzątka( prawie wszystkie zna). Teraz zaczyna powtarzać słowa, ale skraca je bardzo - pi. Powie daj, tam, tu, idz. Lubi układać puzzle, książeczki. Ma kilka zaburzeń sensorycznych. Nie układa niczego w rządki, nie segreguje, nie boi się hałasu, nie zatyka rączkami uszu, nie ma wybiórczości pokarmowej, nie ma rutyny ( nie chodzimy jedną i tą samą drogą, nie mamy planu dnia, nie robimy nic po kolei), nie boi się tłumów. Czy to może być autyzm głęboki ? KOBIETA, 39 LAT ponad rok temu Agresja u dzieci autystycznych Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu. Obejrzyj film i dowiedz się więcej o agresji u dzieci autystycznych. Dobry wieczór! Rokowania - to bardzo trudno określić, tym bardziej, że diagnoza dopiero jest wystawiona. Zawsze można polepszyć sytuację dziecka, dlatego należy korzystać z WWR-ów. Konkretnej terapii dla dzieci z autyzmem, może dobrym rozwiązaniem będzie komunikacja wspomagająca AAC. Pozdrawiam Paweł Majcherczyk PM Logopedia 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Czy zaburzenia integracji sensorycznej i brak mowy to objawy autyzmu u dzieci? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska Czy to mogą być początki autyzmu u córki? – odpowiada Mgr Alicja Maria Jankowska Czy to może być autyzm? Co robić? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska Ćwiczenia dla dziecka z autyzmem – odpowiada Mgr Anna Suligowska Autyzm wczesnodziecięcy u dwulatki – odpowiada Prof. dr hab. Małgorzata Marszałek Czy 2-letnie dziecko może mieć autyzm? – odpowiada Mgr Agata Majda Czy to autyzm czy cechy autystyczne? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Czy moje dziecko ma objawy autyzmu? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Dziwne zachowanie dziecka a autyzm – odpowiada Agnieszka Jamroży Czy moje dziecko może chorować na autyzm? – odpowiada Mgr Agnieszka Bartczak artykuły No wlasnie, pelno tego na youtubie, historii szczegolnie amrykanskich o tym jak matka wyleczyla dziecko z autyzmu. Co o tym sadzicie? Wiele razy przetaczaly sie na tym forum gorace dyskusje na temat tego, ze autyzm sie ma, jak brazowe oczy na przyklad, i juz. Ale wobec tego jak sie maja do tego te. Cz, 26-04-2012 Forum: Inny Świat - Wyleczeni fot. Adobe Stock Jak wygląda autyzm u dzieci? Krzyk dziecka autystycznego Mało emocji i gestów Trudność w komunikacji Zaburzenia w używaniu języka Krzyk dziecka autystycznego Prawidłowo rozwijające się mniej więcej roczne dzieci zdają sobie sprawę z wpływu komunikacji (łącznie ze wskazywaniem i kręceniem głową na „nie”) na zachowanie bliskich im osób, natomiast dzieci autystyczne zachowują się tak, jakby o tym nie wiedziały. Zamiast wskazywać, same biorą rzeczy lub kierują rękę matki, kładąc ją na pożądanym przedmiocie. Mogą ciągle krzyczeć, aż rodzic odgadnie metodą prób i błędów, czego chce dziecko. Wielu rodziców dość szybko przyzwyczaja się do znaczenia pewnych powtarzających się reakcji i z biegiem czasu zaczyna łatwo je odczytywać. Jednak osoby postronne nie rozumieją sensu tych zachowań. W eksperymentach prowadzonych przez Minczakiewicz odnotowano w zachowaniu dzieci z autyzmem niezamierzone ruchy głowy i ramion, poruszanie szczękami, rytmiczne zwracanie głowy w lewo i w prawo, kręcenie głową, zamykanie oczu przy kierowanych w górę gałkach ocznych. Nie zauważono natomiast gestów służących do kompensacji zachowań o charakterze werbalnym, uzupełniających wypowiedzi bądź je zastępujących. Mało emocji i gestów Do podobnych spostrzeżeń doszli A. Atwood, U. Frith i B. Hermelin. Badacze ci podczas swoich eksperymentów zauważyli, że dzieci autystyczne ujawniały mało emocji, a przy tym używały niewielu gestów. Były to na ogół gesty proste, instrumentalne, służące zakończeniu lub unikaniu interakcji (np. wyrażające komunikat „odejdź”, „bądź cicho”, „zostaw mnie”), a bardzo rzadko podtrzymywaniu więzi. Nie odnotowano natomiast wyraźnych reakcji zadowolenia, nieśmiałości, oczekiwania na pochwałę, zaskoczenia na widok niespodzianki itp. Trudność w komunikacji Badania wykazały, że dzieci autystyczne mają trudności w ekspresji adekwatnych do sytuacji stanów emocjonalnych. Jedną z przyczyn tego zaburzenia może być nieumiejętność kształtowania normalnych, opartych na empatii relacji z innymi ludźmi. Nawet jeżeli istnieją dzieci autystyczne, które właściwie artykułują słowa i konstruują poprawne gramatycznie zdania, w żaden sposób nie potrafią odczytywać komunikatów niewerbalnych, mają poważne trudności z nawiązaniem i podtrzymywaniem rozmowy, a także wykorzystaniem treści rozmowy stosownie do różnych sytuacji społecznych. Niektóre dzieci z autyzmem mają problem z włączeniem określeń do mowy funkcjonalnej. Mają opanowane pamięciowo nazwy kolorów, kształtów, zwierząt, ale nie potrafią ich wskazywać, kiedy są o nie pytane w inny niż zazwyczaj sposób. Opanowują język w sposób schematyczny i sztywny. Używają wyrażeń stereotypowo i powtarzalnie. Ucząc się znaczenia słów, wiążą je z konkretnymi obiektami, np. „kot” może zostać skojarzony tylko z konkretnym kotem. Zaburzenia w używaniu języka Już w latach sześćdziesiątych XX wieku M. Rutter przedstawił tezę, że mowa jest sferą determinującą rozwój kontaktów społecznych i procesów poznawczych, których zaburzenia odpowiadają za złożoność symptomów autyzmu. Oznacza to, że niepowodzenia dziecka z autyzmem w rozumieniu i tworzeniu języka oddziałują znacząco na wszystkie inne aspekty jego rozwoju, głównie na umiejętność nawiązywania kontaktów społecznych. Obecnie za jedną z najbardziej charakterystycznych cech autyzmu uważa się zaburzenia w społecznym używaniu języka mówionego i gestów. Rozwój umiejętności społecznych jest ściśle związany z nabywaniem umiejętności przedjęzykowych, które są pozytywnie skorelowane z dalszym rozwojem mowy ekspresyjnej i jej rozumieniem. Komunikacja niewerbalna to nie tylko ważny etap rozwoju mowy ekspresyjnej, lecz także ważne doświadczenie w kształtowaniu umiejętności interakcji społecznej. Rozwój mowy dzieci z autyzmem należy uznać za wysoce nieharmonijny i mający indywidualny przebieg. Ostatecznie zaburzenia w komunikowaniu się to sedno autyzmu. Autyzm u dzieci Jakie jest dziecko zmagające się z autyzmem? Nie bawi się z rówieśnikami, od zabawy z innymi woli samotność i swój wyimaginowany świat. Autystyczne dziecko niezbyt często się uśmiecha. Od dotyku rodziców woli zabawę zabawkami. Nie lubi kontaktu wzrokowego, zdarza się też, że jest agresywne i nadpobudliwe. Dzieci z autyzmem nie reagują na swoje imię. Ich zasób słownictwa jest bardzo mały. Jeśli mówią - to nieustannie na jeden temat. Często kiwają bądź obracają się w jednym miejscu. Zobacz także:Autyzm - jak rozpoznać (i leczyć!) go u dziecka?Jak rozpoznać autyzm u dziecka? Źródło: „Dzieci o specjalnych potrzebach komunikacyjnych” autorstwa B. Winczury (wydawnictwo Impuls, 2014). Publikacja za zgodą wydawcy. Moje dziecko czasem sprawia wrażenie, jakby było „w innym świecie” – zawiesza uwagę i pozostawia niewzruszony wyraz twarzy 9. Moje dziecko wyjątkowo dobrze radzi sobie w zadaniach na spostrzegawczość – np. w wyszukiwaniu różnic lub drobnych elementów 10. Moje dziecko bardzo lubi zabawy, które wymagają wyobraźni
Zainspirowana przeprowadzonym przez Nishkę wywiadem z mamą chłopca z Zespołem Aspergera, postanowiłam napisać artykuł, w którym rodzice niemowląt i dzieci poniżej 3 roku życia odnajdą najważniejsze informacje o zaburzeniach ze spektrum autyzmu. Zebrałam więc w jednym miejscu cztery historie o pierwszych objawach zaburzeń, opowiedziane przez mamy oraz ciocię dzieci z autyzmem i Zespołem Aspergera, listę umiejętności, które wskazują na prawidłowy rozwój malucha oraz wskazówki, gdzie znaleźć właściwą pomoc, jeśli cokolwiek Cię niepokoi. Poprosiłam cztery kobiety, by opowiedziały mi, co zaniepokoiło je w zachowaniu dzieci w pierwszych trzech latach życia. Zobacz sama, jak różnie przebiegał ich rozwój, mimo że później wystawiono im tę samą diagnozę. Niektóre dzieci jako niemowlęta były niezwykle wymagające: potrzebowały dużo uwagi i bliskości, miały problemy ze snem i dużo płakały. Mama chłopca z wysokofunkcjonującym Zespołem Aspergera: Mój syn jako niemowlak był wiecznie do mnie „przyklejony”, zaczynał płakać, gdy tylko znikałam z horyzontu. Przez długi czas miał problemy z usypianiem, musieliśmy bujać go na rękach i odkładać śpiącego do łóżka. Do 20 miesiąca życia spał z nami i kilkakrotnie w nocy karmiłam go piersią, żeby mógł się uspokoić i zasnąć… Mój drugi syn, który jest zdrowy, zachowywał się w wieku A. zupełnie inaczej. Bez problemu od początku sam zasypiał, był roześmiany i taki pogodny. Natomiast A. zawsze był nad wyraz poważny, mało się uśmiechał, już jako niemowlak. Uderzyło mnie to ostatnio, gdy oglądałam stare zdjęcia i porównywałam je ze zdjęciami młodszego syna. A. miał twarz–maskę, niewyrażającą emocji. Gdy miał trochę ponad 2 lata, stał się prawdziwym „aniołem”. Nie potrzebował już mnie na każde zawołanie, najpierw zainteresowały go książeczki, mógł przez godzinę w spokoju oglądać sobie obrazki, a ja szczęśliwa w tym czasie „ogarniałam dom”. Potem zaczął się pasjonować zegarami, następnie lokomotywami. Mógł godzinami się nimi bawić lub je rysować i nie potrzebował nikogo do towarzystwa. Wszyscy mi zazdrościli, że syn potrafi się sam bawić, że umie się sobą zająć. Był spokojny i poważny. Jeśli chodzi o relacje z innymi, to powitania i pożegnania zawsze były u nas problemem, nie reagował np. na dziadków, gdy do nas przychodzili, jakby ich kompletnie ignorował. Natomiast ze mną miał dobry kontakt. Różnice zaczęłam zauważać najpierw na placu zabaw, potem w przedszkolu. Stronił od dzieci, nie bawił się tak jak one, długo bał się np. zjeżdżać na zjeżdżalni, był mniej sprawny fizycznie i odważny niż rówieśnicy. Wiele rzeczy doprowadzało go do płaczu. Był bardzo ostrożny i bojaźliwy, za to niezwykle rezolutny. Jako trzylatek paniom, które na placu zabaw mówiły mu „No zjedź ze zjeżdżalni„, odpowiadał: „Nie proszę pani, ja się boję i tego nie zrobię„. Robił to swoim charakterystycznym tonem dorosłego. Zawsze mówił wyraźnie, wolno i specyficznie artykułował słowa, w taki trochę przerysowany, hiperpoprawny sposób. Zaczął mówić, gdy miał 10-11 miesięcy – zaczął wtedy namiętnie pytać „A cio to?„. Jako dwulatek deklamował już „Lokomotywę” Tuwima… W przedszkolu częste były wybuchy gniewu, a wśród dzieci zachowywał się jak „wolny elektron”, biegał sam lub stał z boku. Ciocia ośmiolatki z autyzmem wysokofunkcjonującym: Jako niemowlę K. mało spała – miała maksymalnie dziesięciominutowe drzemki i po obudzeniu szalała dalej. Bardzo dużo płakała, piszczała, krzyczała. Około pierwszego roku życia lekarz, którego poproszono o konsultację, niestety nie zauważył w jej zachowaniu niczego dziwnego; uznał, że jest maleństwem, które wymaga po prostu większej uwagi niż inne. Po 1. roku życia mała zaczęła się dużo uśmiechać, ale też bardzo dużo ruszać: wszędzie było jej pełno, cały czas musiała być w ruchu. Do 2 roku życia powtarzała słówka, po drugich urodzinach przestała. Trudno było nawiązać z nią kontakt wzrokowy, żeby coś wytłumaczyć czy zwyczajnie porozmawiać trzeba było ją na siłę przytulić i mówić patrząc jej prosto w oczy. Sprawiała wrażenie zbyt zajętej, by znaleźć chwilę na wysłuchanie. Kiedy skończyła 3 lata, a jej nadpobudliwość się nie zmieniała, siostra zabrała ją do lekarza, a ten po raz kolejny stwierdził, że przesadza. Bawiąc się z innymi dziećmi, często wpadała w złość i biła je. Dopiero po wyjeździe do Wielkiej Brytanii, gdy dziewczynka miała trzy lata, nauczyciele zaczęli dostrzegać, że mama nie wyolbrzymia, tylko rzeczywiście trzeba pomóc jej córce. Inne dzieci można by określić jako „niemowlęta idealne” – spały, jadły i wydawały się być samodzielne: Mama trzyletniego chłopca z autyzmem: S. był bardzo”grzecznym” niemowlakiem – jak to mówiły babcie. Nakarmiłam go, odłożyłam do łóżeczka i spał… Zastanawiałam się, jak to możliwe, że tak mało ode mnie potrzebuje… Gdy skończył 2 lata nadal nie wołał „mama”, „tata”. Kiedy chodziliśmy do znajomych, od razu zajmował się zabawkami, przedmiotami, inne dzieci go nie interesowały. Miał kłopoty z powitaniem, pożegnaniem i trudności w nawiązywaniu kontaktu wzrokowego. Mam kilka filmików z tamtego okresu, na których np. chodzi po podwórku z wężem ogrodowym, ja go wołam, a Staś nie reaguje na imię. Najbardziej charakterystyczna cecha to zainteresowanie przedmiotami – ludzie, nawet najbliżsi, są traktowani trochę „instrumentalnie”. Mama sześcioletniego chłopca z autyzmem wysokofunkcjonującym: Mój syn nie mógł być mylony z High Need Baby. Był bardzo spokojnym niemowlęciem i maluchem, który godzinami mógł się przytulać i ssać pierś. Był pogodny, bardzo mało płakał. Niepokój pojawił się, gdy miał około półtora roku. Zauważyłam, że nie reaguje na inicjowane przeze mnie proste zabawy wymienne (np. turlanie piłki), nie wskazywał palcem, nie „dzielił się ze mną” tym, co widział/znalazł itp. Ok 2. roku życia wyraźnie widać było, że nie nawiązuje relacji z rówieśnikami, pół roku później pojawił się wyraźny lęk przed dziećmi, hałasami, ruchliwymi miejscami (czyli np. placami zabaw). Brak wskazywania paluszkiem, szukania uwagi rodzica na wspólnym obiekcie, dzielenia się emocjami, naprzemienności w zabawie – to według mnie pierwsze objawy autyzmu, na które trzeba zwrócić uwagę. Jak poznać, czy moje dziecko rozwija się prawidłowo? Dziecko z zaburzeniami ze spektrum autyzmu ma kłopoty z niektórymi kompetencjami z zakresu rozwoju społecznego, komunikacji i zabawy. Poniżej znajdują się listy odpowiednich umiejętności, które powinny prezentować dzieci w danym wieku: Od urodzenia do 6 miesiąca życia Od 6 do 12 Od 12 do 18 W 24 Jeśli Twoje dziecko jest między 16 a 30 miesiącem życia możesz wypełnić dostępny online kwestionariusz M-CHAT-R . To rzetelne narzędzie stosowane na całym świecie, przetłumaczone i opracowane dla warunków polskich, którego celem jest identyfikacja dzieci z wysokim ryzykiem zaburzeń ze spektrum autyzmu. Poziom rozwoju mowy dziecka w wieku od 24 do 36 można sprawdzić za pomocą Krótkiego Inwentarza Rozwoju Mowy i Komunikacji – instrukcja badania oraz normy znajdują się TUTAJ, a kwestionariusze TU i TU. Co powinnam zrobić, jeśli coś mnie niepokoi w zachowaniu mojego dziecka? Nie czekać i nie przejmować się, że wyjdziesz na przewrażliwioną matkę. Jeśli nie jesteś specjalistą, to normalne, że konsultujesz swoje obserwacje z ludźmi, którzy lepiej znają się na rozwoju dziecka. Im szybciej wykryje się nieprawidłowości w rozwoju dziecka i podejmie terapię, tym większe szanse na pełne wykorzystanie jego potencjału. Liczy się każdy miesiąc! „Im dłużej dziecko z autyzmem funkcjonuje bez pomocy, tym trudniej do niego dotrzeć” Możesz: Umówić się na darmową konsultację z psychologiem w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej – w każdym powiecie znajduje się co najmniej jedna. Poprosić pediatrę o skierowanie na bezpłatną wizytę w Poradni dla osób z autyzmem dziecięcym – lista ośrodków (dane z 2015 r.) znajduje się na stronie Informatory dla Rodziców Synapsis. Aktualną listę placówek, które w ramach kontraktu z NFZ diagnozują dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu można też znaleźć na stronie Gdzie się leczyć (w wyszukiwarce zaznaczasz „Leczenie zaburzeń rozwoju”) Sprawdzić, czy w żłobku, do którego chodzi dziecko pracuje psycholog. Świetnie byłoby, gdyby miał uprawnienia do prowadzenia badań przesiewowych pod kątem zaburzeń społecznych i komunikacji u niemowląt już od 7 miesiąca życia. Umówić się na płatną konsultację w renomowanym ośrodku prowadzącym diagnozę i terapię osób z autyzmem. Namiary na placówki znajdują się w podlinkowanych wyżej Informatorach Fundacji Synapsis. Jeśli uznasz ten wpis za przydatny dla innych rodziców małych dzieci, proszę, udostępnij go – dziękuję w imieniu swoim i tych, którym pomoże! Za podzielenie się swoimi historiami dziękuję: M., A., A. i P. Konsultacja merytoryczna: mgr Karolina Stanek-Kazanecka. Korzystałam z materiałów Fundacji Synapsis.
Fascynacje - intensywne zainteresowania osób w spektrum autyzmu. Na podstawie: “Niezwyczajni ludzie. Nowe spojrzenie na autyzm” Barry M. Prizant, Tom Fields-Meyer, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Rozdział 3: Fascynacje. Bardzo często osoby w spektrum autyzmu mają pasje, w które angażują się całym sercem.
Drogi rodzicu! Poniżej znajdziesz wskazówki dotyczące sposobu monitorowania rozwoju dziecka w poszczególnych miesiącach, pod kątem możliwości wystąpienia u niego zaburzeń ze spektrum autyzmu. Każdy mały człowiek rozwija się inaczej i dynamikę rozwoju trzeba traktować indywidualnie u każdego dziecka. Jednak, jeśli nie obserwujecie konkretnych zachowań dziecka w opisanym przedziale wiekowym, powinniście zacząć zwracać na te umiejętności większą uwagę i stymulować ich rozwój. Pamiętajcie, że jeśli niepokoi Was rozwój dziecka ZAWSZE warto jest skonsultować się ze specjalistą. Rozwój dziecka przed 6 miesiącem życia Rozwijanie kontaktu Aby nawiązać kontakt wzrokowy z dzieckiem, wzbudzić zainteresowanie swoją twarzą, stosuj w kontakcie z dzieckiem „przerysowaną" mimikę, załóż nos klauna, narysuj sobie kropkę na czole, pomaluj usta, załóż coś kolorowego na włosy. Z reguły dzieci lubią bliski kontakt fizyczny z rodzicami. Chętnie się przytulają, dostosowując swoją pozycję ciała, do osoby trzymającej je na rękach. Jeśli jest im źle, uspokajają się wtedy. Staraj się przytulać dziecko twarzą do siebie. Nie noś dziecka na rękach odwróconego plecami do siebie. Jeśli taka pozycja jest zalecana przez rehabilitanta, to staraj się w innych momentach dnia wykorzystać czas na bliski kontakt z dzieckiem twarzą w twarz. Pod koniec 2 miesiąca życia dziecko odpowiada uśmiechem na uśmiech. Staraj się zwrócić na siebie uwagę dziecka, uśmiechaj się do niego, reaguj ożywioną mimiką na jego uśmiech wzmacniając w ten sposób jego reakcje i zachęcając je do powtórzenia uśmiechu. Po ukończeniu trzeciego miesiąca życia dziecko zaczyna śledzić wzrokiem osoby poruszające się w jego polu widzenia. Staraj się zwrócić uwagę dziecka na siebie wołając je, powoli przemieszczaj się śpiewając do niego, jeśli dziecko Cię zlokalizuje podejdź szybko do dziecka wzmacniając w ten sposób jego uwagę. Ekspresyjnie wyraź radość. Około czwartego miesiąca życia dziecko reaguje swoją mimiką na mimikę drugiej osoby. W zabawie z dzieckiem stosuj „przerysowaną" mimikę, otwieraj szeroko usta i zobacz czy dziecko będzie Cię naśladowało, możesz wysuwać i chować też język, cmokać, kląskać. Pamiętaj, żeby dać dziecku dużo czasu na zareagowanie, powoli zmieniaj propozycje. Okaż radość z każdej próby podejmowanej przez dziecko. Ważniejsza jest sama chęć i próby podejmowane przez dziecko, niż prawidłowe naśladowanie Twojej mimiki. Około czwartego miesiąca życia dziecko zaczyna być zainteresowane twarzą drugiej osoby. Pochylając się nad dzieckiem pozwalaj się dotykać lub weź rączki dziecka i dotykaj nimi swojej twarzy, włosów. Reaguj na dotyk dziecka w śmieszny sposób, aby dodatkowo wzmocnić jego zachowanie, przyciągnąć uwagę. Około 5-6 miesiąca życia dziecko zaczyna reagować wyraźnym ożywieniem na widok mamy/taty. Zaczyna różnicować w ten sposób osoby bliskie i znane od tych mniej znanych i obcych. Wzmacniaj reakcje dziecka podchodząc do niego i mówiąc „tak, to ja, mama" lub „tak, to ja, tata" i proponując mu wspólną zabawę. Rozwijanie komunikowania się Już od urodzenia dziecko płaczem sygnalizuje ból, dyskomfort, głód. Staraj się nauczyć rozpoznawać sygnały, które wysyła w ten sposób Twoje dziecko. Bądź czujny, czy Twoje dziecko jest w stanie zasygnalizować płaczem swoją potrzebę. Po drugim miesiącu życia dziecko zaczyna głużyć – wydaje pojedyncze bądź po zwielokrotnione dźwięki, piski, gruchanie, gardłowe odgłosy. Staraj się odpowiadać na nie powtarzając dźwięki za dzieckiem, mówiąc do niego, reagując ożywieniem na to, co robi. Słysząc odpowiedź dorosłego często dzieci milkną na chwilę, po czym znów zaczynają wokalizować. To Twój pierwszy „dialog" z dzieckiem. Dziecko może także reagować na Twoje słowa ożywieniem ruchowym (machać rączkami, kopać nóżkami, itp.). To także jest jego forma komunikowania Ci swojego zainteresowania. Około czwartego miesiąca życia dziecko widząc podchodzącą do niego osobę dorosłą zaczyna wyciągać w jej kierunku rączki oczekując, że zostanie wzięte na ręce. Zachęcaj dziecko do wyciągania rączek w Twoim kierunku podchodząc do dziecka i wołając je, wyciągaj ręce w kierunku dziecka i daj mu czas na wyciągnięcie rąk w Twoim kierunku. Możesz bawić się w ten sposób za każdym razem gdy podnosisz dziecko, przytulając je, dając buziaka i odkładając dziecko do łóżeczka, nagradzając je w ten sposób za wyciagnięcie rączek przytuleniem i miłym kontaktem. Pomiędzy czwartym a piątym miesiącem życia dziecko zaczyna poszukiwać wzrokiem źródła głosu. Odwraca się w kierunku, skąd dobiega go wołanie. Nawołuj dziecko podchodząc do dziecka z różnych stron. Okazuj radość, gdy odwróci głowę w Twoim kierunku. Wołaj dziecko, gdy trzyma je inna osoba. Wybieraj momenty, gdy dziecko nie jest mocno zaabsorbowane inną osobą/przedmiotem. Rozwijanie zabawy Około czwartego-piątego miesiąca życia dziecko wyciąga rączki po przedmiot, potrafi przełożyć zabawkę z rączki do rączki. Staraj się podawać dziecku różne przedmioty, kolorowe zabawki przyciągając jego uwagę i zachęcając do wyciągania rączek. Daj dziecku czas na obejrzenie przedmiotu, dotykanie go, ewentualne przełożenie z ręki do ręki. Pod koniec piątego miesiąca życia dziecko zaczyna naśladować proste czynności po osobie dorosłej, np. stukanie w łóżeczko, potrząsanie zabawką. Staraj się zaobserwować, czy dziecko powtarza chociaż przez chwilę po Tobie tego typu zachowania. Dziecko reaguje ożywieniem na zabawy czuciowo-ruchowe typu łaskotanie, całowanie, dmuchanie na brzuszek. Około czwartego miesiąca życia zaczyna się głośno śmiać w odpowiedzi na nietypowe miny, zachowanie rodziców, jak np. kichanie. Staraj się często bawić z dzieckiem w ten sposób. Obserwuj, czy sprawia to dziecku przyjemność. Powtarzaj te elementy zabawy, które Twoim zdaniem dziecko lubi i oczekuje ich powtarzania. Ogólne monitorowanie rozwoju ruchowego Niepokojąca w rozwoju dziecka jest asymetria ułożeniowa i ruchowa, nadmierne prężenie się, opóźnienie w osiąganiu kolejnych umiejętności takich jak: podnoszenie główki, przekręcanie się z brzucha na plecy i odwrotnie, sięganie po przedmiot. Zawsze, jeśli jesteś zaniepokojony zachowaniem dziecka, jego rozwojem ruchowym, zgłoś się na konsultacje do neurologa i/lub rehabilitanta. Rehabilitacja ruchowa wspomoże nie tylko prawidłowy rozwój ruchowy Twojego dziecka, ale jest też znakomitą formą ogólnej stymulacji jego rozwoju, również w innych obszarach. Rozwój dziecka między 6 a 12 miesiącem życia ROZWIJANIE KONTAKTU Zachowanie dziecka: Dziecko wydaje okrzyki radości („piszczy” z radości) i śmieje się. Cieszy się na zabawę, potrafi wyrazić chęć jej kontynuacji poprzez wydawanie dźwięków, machanie rączkami lub marudzeniem, gdy atrakcyjna zabawa się zakończyła, Zdarza się, że dziecko wyraża swoje preferencje marudzeniem, płaczem lub chęcią przytulenia się do opiekunów. Dziecko potrafi już rozróżnić pieszczotliwy i surowy ton głosu, łagodny i rozgniewany wyraz twarzy, a w 11 miesiącu możesz zaobserwować, w jaki sposób reaguje na komunikat „nie wolno” – powinno zareagować zatrzymaniem aktywności, delikatnym znieruchomieniem, zaniepokojeniem, z reguły spojrzy na osobę wydającą zakaz, ale po krótkiej chwili chęć poznania przedmiotu będzie silniejsza i dziecko powróci do wykonywanej wcześniej czynności. Dziecko zaczyna okazywać uczucia, zainteresowanie i przywiązanie członkom rodziny i opiekunom. Uśmiecha się bardziej do osób znanych. Obce osoby dłużej obserwuje np.: ze zdziwieniem, ciekawością lub z lękiem. Dziecko od ok. 8 miesiąca życia może odczuwać naturalny lęk przy rozstaniu z matką (lęk separacyjny), przestaje być mu obojętne, czy mama jest w pobliżu czy nie, teraz bardziej niż wcześniej szuka jej wzrokiem, a gdy się oddala - płacze, marudzi lub podąża za nią; W wieku 8 miesięcy w stosunku do obcych zachowuje zdecydowany dystans, na próby nawiązania kontaktu może reagować płaczem, ale gdy się oswoi - śmieje się, podejmuje proste zabawy, a nawet może popisywać się swoimi umiejętnościami, Dziecko zaczyna mieć większą świadomość siebie jako niezależnej jednostki. Coraz większa sprawność motoryczna powoduje, że dziecko zaczyna samodzielnie poznawać świat, chętnie i swobodnie eksploruje otoczenie. Aktywnie zaczyna uczestniczyć w prostych zabiegach wokół siebie takich jak: ubieranie się, mycie, jedzenie. Co możesz robić? Pozostań z dzieckiem w przyjemnej relacji, powtarzaj z nim różne formy zabawy, które wywołują u niego śmiech i zadowolenie, stosuj krótką „pauzę”, czyli w trakcie udanej zabawy zatrzymaj na moment swoją aktywność, i wróć do niej od razu, gdy tylko dziecko poprzez wydanie dźwięku, nawiązanie kontaktu wzrokowego „poprosi” o kontynuację; Często proponuj dziecku zabawę w a-ku-ku i różne jej warianty, dziecko uczy się w ten sposób, że gdy traci postać z oczu, za chwilę pojawi się ona znowu. Pozwól dziecku na różne formy komunikatów poprzez zachowanie, także na płacz, jest to na razie jeden z niewielu sposobów, w który może zakomunikować Ci coś, co jest dla niego ważne. Możesz starać się ubiegać płaczliwe zachowanie i od razu kierować uwagę dziecka na preferowany przedmiot lub aktywność Zachęcaj dziecko do wskazania palcem, kiwnięcia głową, odpowiadania uśmiechem na Twoje propozycje – to są pierwsze możliwe formy komunikowania się z dzieckiem i nawiązywania z nim aktywnej relacji zanim zacznie ono zrozumiale mówić. Jeśli nie chcesz, aby dziecko coś robiło, mów zakazy stanowczo i wyraziście, ale nie stosuj ich zbyt często. Nie oczekuj, że dziecko przestanie próbować robić to, co je interesuje. Lepiej dać dziecku inny przedmiot i od razu przekierować jego uwagę na ciekawą dla niego aktywność. Nie narażaj dziecka na stres, kiedy potrzebuje czasu żeby oswoić się z otoczeniem lub nowymi osobami – zapewnij mu bezpieczeństwo i stałość, każde dziecko w innym tempie będzie się adaptować do nowych osób i miejsc, nie warto przyspieszać tego czasu zakładając, że dziecko “powinno już” mniej płakać, czy denerwować się. ROZWIJANIE KOMUNIKOWANIA SIĘ Zachowanie dziecka (7-12 m. ż.): Bardzo ważną umiejętnością jest uwspólnianie pola uwagi (podążanie wzrokiem za tym, na co patrzy osoba dorosła) i szukanie wzrokiem potwierdzenia u osoby dorosłej. Ta umiejętność jest istotna dla rozwoju komunikacji i relacji u dziecka, i pojawia się ok. 9 miesiąca życia. Pomiędzy 9 a 14 dziecko powinno zacząć wskazywać palcem przedmioty, które chce dostać. Około 12 m. ż. potrafi za pomocą gestu poprosić o pomoc, np. wyciągając przedmiot w stronę osoby dorosłej. Gaworzy wymawiając szereg zróżnicowanych sylab, Prowadzi “dialog” z dorosłym naśladując wypowiadanie prostych sylab. Zaczyna wymawiać pierwsze dwusylabowe słowa np. „ma-ma”, „ba- ba” Naśladuje różne dźwięki np. cmokanie, kasłanie, odgłosy zwierząt. Odwraca się wołane po imieniu; Reaguje na niektóre znane słowa typu: „papu”, „am-am”, itp. Wykonuje pojedyncze gesty typu: „pa-pa”, „brawo”, itp. Naśladuje gesty np. pa-pa, kosi-kosi i proste czynności np. wkładanie klocków do pudełka, mieszanie łyżką. W wieku ok. 10 miesięcy wykazuje się rozumieniem prostych poleceń (“otwórz buzię”, “usiądź”, “daj misia”). Potrafi odmawiać kręcąc główką lub mówiąc –„nie”, „ne” Rozumie polecenie „daj” (podaje przedmiot na polecenie poparte gestem) Powtarza zachowanie, które wywołuje śmiech drugiej osoby, np. drobne ruchy mimiczne typu: marszczenie nosa, mrużenie oczu, itp. Co możesz robić? Sprawdź w jaki sposób dziecko zwraca uwagę na Twój głos i na wołanie go po imieniu. Zawołaj imię dziecka siedząc przed nim, zobacz czy podnosi głowę, przerywa wykonywaną właśnie czynność, patrzy na Ciebie. To samo sprawdź siedząc za lub obok dziecka. Możesz uczyć dziecko pokazując mu różne przedmioty lub obrazki swoim palcem wskazującym – zaobserwuj czy dziecko patrzy wtedy na ten przedmiot lub obrazek. Możesz pomóc dziecku zauważyć to, na co ma patrzeć, ponieważ może mu się pomylić i zamiast na przedmiot będzie patrzyło na koniec Twojego palca. Zwróć uwagę, czy dziecko dzieli się z Tobą tym co widzi. (Dziecko patrzy na Ciebie, i sprawdza czy widzisz to samo, co ono). Ta skomplikowana czynność jest bardzo istotną częścią kontaktu. Bawiąc się z dzieckiem ustawiaj ciekawą zabawkę lub przedmiot i siebie w trójkącie, czyli tak, żeby dziecko, Ty i przedmiot znajdowali się wszyscy w zasięgu wzroku. Modeluj gest pokazywania wraz z nawiązaniem kontaktu wzrokowego. Zaproponuj dziecku zabawę z wykorzystaniem książeczek ze zwierzątkami, pacynek na palce, maskotek – mów do dziecka swoim głosem, ale też czasem zmieniaj głos i udawaj naśladowanie dźwięków zwierząt i przedmiotów. Własne komunikaty wzbogacaj także o gesty, np. mówiąc “papa” wykonaj gest “papa”, mówiąc “brawo” klaśnij w dłonie, mówiąc “nie ma” pokaż to gestem; za każdym razem upewnij się, że dziecko zwraca uwagę na Ciebie i gest, który pokazujesz. ROZWIJANIE ZABAWY Zachowanie dziecka(7-12 m. ż.) W wieku 7 miesięcy zaczyna używać palców dłoni w różnorodny sposób: wykonuje „grzebiący” ruch palcami, podnosi przedmioty, zaczyna używać chwytu pęsetowego (chwyta przedmiot kciukiem i palcem wskazującym); 8 miesięczne dziecko manipuluje przedmiotami – obraca, rzuca, ogląda, stuka, a manipulując rozgląda się dookoła Od 7 miesiąca dziecko może zainteresować się zabawami w “a ku-ku”, “kosi-kosi”, “warzyła sroczka” i chętnie będzie do nich wracać, może też zacząć je naśladować. Utrzymuje w rękach po jednym przedmiocie – postukuje nimi o siebie lub o inne płaszczyzny. Potrafi ściągnąć czapkę z głowy – machać nią i rzucać. Naśladuje proste czynności, np. mieszanie łyżeczką w kubeczku Naśladuje rysowanie na poziomie bazgrot Po demonstracji potrafi włożyć element w odpowiedni otwór układanki, bądź sortera. Co możesz robić? Dla dziecka nadal najważniejsza jest zabawa relacyjna oraz zabawa pozwalająca rozwijać zmysły i ruch. Z chęcią przyjmie baraszki, fikołki, łaskotki, masażyki. Baw się z dzieckiem demonstrując mu użycie różnych przeznaczonych do zabawy przedmiotów – zabawek, ale także zwykłych przedmiotów codziennego użycia, np. grzebień, łyżeczka, kubeczek, gąbeczka, chusteczka itp. Pozwól dziecku także na zabawę samotną – dziecko w sposób indywidualny wyznacza sobie czas i sposób zabawy, pozostań jednak w pobliżu, bo dziecko nie powinno pozostać bez nadzoru. Z uwagą obserwuj, w jaki sposób dziecko zaprasza Cię do zabawy – może spojrzeć, może wyciągnąć ręce, może głosem sygnalizować, że chce kontynuować przyjemną czynność. Nagradzaj dziecko uśmiechem i wspólnymi okrzykami radości, gdy zacznie naśladować czynności, gesty lub słowa. ROZWÓJ RUCHOWY Rozwój ruchowy w drugim półroczu życia jest bardzo dynamiczny, warto śledzić postępy dziecka i porównywać je z normami rozwojowymi. Sięgnij choćby do książeczki zdrowia dziecka. Jeśli rozwój ruchowy niepokoi Cię, zgłoś się na konsultację do rehabilitanta. Tuż przed pierwszymi urodzinami dziecko z reguły: Sprawnie raczkuje, Coraz częściej jest w pozycji stojącej niekiedy stoi samo bez trzymania się, Potrafi schylić się lub ukucnąć podtrzymując się, w celu sięgnięcia jakiegoś przedmiotu, Chodzi podtrzymywane za obie ręce lub pchając przed sobą, np. wózek, W pozycji siedzącej wykonuje ruchy wokół własnej osi ciała, rozgląda się, Potrafi otwierać szuflady, tekturowe pudełka i opróżniać ich zawartość. Co możesz robić? Zachęcaj dziecko do aktywności ruchowej, szczególnie do raczkowania, to bardzo ważna umiejętność, spójrz uważniej na sposób raczkowania – czy raczkuje symetrycznie, czy potrafi utrzymać się na rączkach. Jeśli coś budzi Twój niepokój, zasięgnij opinii rehabilitanta, czasem wystarczą drobne, ale regularne ćwiczenia, które pomogą dziecku przemieszczać się w rozwojowy dla siebie sposób. Rozwój dziecka między 12 a 18 miesiącem życia Rozwijanie kontaktu Umiejętności dziecka: Pomiędzy 12-tym a 18–tym miesiącem życia dziecko cały czas rozwija się, a odkąd zaczęło samodzielnie chodzić świat stoi przed nim otworem. Dowiaduje się, że może kontrolować swoje otoczenie – znajduje więc różne sposoby, co zrobić by wpłynąć na bliskie osoby, aby coś dostać, zaprosić do wspólnej zabawy, czymś się pochwalić. Rozumie i wykonuje bardziej złożone polecenia, np. “przynieś lalę mamie”, “daj mi misia”, “zanieś tacie gazetę”. Osiągnięty cel zabawy obwieszcza radością, głośnym śmiechem, klaskaniem w rączki itp. (ta umiejętność z reguły pojawia się u dziecka 13-15 W wieku 16-18 dziecko jest zainteresowane wspólnymi zabawami ruchowymi – np. podrzucane na nodze radośnie się śmieje i podryguje prosząc w ten sposób o jeszcze; Widząc inne dzieci, chętnie wychodzi z wózka, by je poznać, poszukuje z nimi kontaktu (choć nie potrafi się z nimi jeszcze bawić). Kaprysi i popłakuje, gdy mu się coś nie podoba. Dziecko wypróbowuje różnego rodzaju dźwięki, grymasy twarzy, w celu wywołania uśmiechu na twarzy mamy. Co możesz robić? Wypowiadanie różnych poleceń dziecku to wspaniała okazja do bycia z nim w kontakcie i to związanym z pozytywnym pobudzeniem emocjonalnym, zaskoczenie rodziców, że dziecko “już to potrafi”, “już to rozumie”,– to idealna, naturalna nauka rozumienia i budowania pozytywnego kontaktu. Wydawaj dziecku proste polecenia i stawiaj przed nim małe wyzwania – już w tym wieku możliwe i wskazane jest stawianie wymagań “na poprzeczce”, czyli ani za trudnych ani za łatwych, unikaj wyręczania dziecka, najlepiej pozwalaj na wykonywanie czynności, szczególnie samoobsługowych, które jest w stanie wykonać samodzielnie (jedzenie, trzymanie łyżki, picie z kubeczka, wyrzucanie papierka do śmieci, mycie zębów) nawet, gdy robi to niezdarnie i potrzebuje sporo czasu; Zaobserwuj, w jaki sposób dziecko informuje Cię o swoich osiągnięciach lub sukcesach. Sprawdź, w jaki sposób Ty reagujesz na pojawiające się osiągnięcia dziecka. Nie skąp wyrazistych okrzyków aprobaty. Głośne “brawo”, “hurra”, uśmiech, podrzucanie lub “przybicie “5” zachęci dziecko do powtarzania zdobytej umiejętności, a także spowoduje, że w przyszłości dziecko chętniej będzie przywoływało Twoją uwagę. Jeśli szukasz inspiracji do zabaw ruchowych i relacyjnych z dzieckiem – wspaniałą propozycją może okazać się udział w zajęciach ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne lub inna zabaw relacyjnych i wspólnego spędzania czasu. Rozwijanie komunikowania się Proszę zwrócić uwagę, że kompetencje komunikacyjne dziecka mogą pojawiać się w różnym wieku, a zakres czasowy pojawienia się danej aktywności może być u każdego dziecka inny. Umiejętności dziecka: Pomiędzy dziecko mówi „tata” lub „mama” ze zrozumieniem; Pomiędzy 9-18 na komunikat „nie” lub „nie wolno” zareaguje chwilowym zatrzymaniem aktywności, ale z pewnością po chwili będzie chciało ją kontynuować; Najprawdopodobniej pomiędzy 10 a 18 Wasze dziecko zacznie mówić, zazwyczaj niezrozumiale, ale będzie już potrafiło powtórzyć intonację. Bardzo ważną rozwojowo umiejętnością jest podążanie dziecka za wzrokiem lub wskazaniem – ta umiejętność, powinna już występować u dziecka w wieku pomiędzy 11-14 (pojawia się od 9 Jest to jedna z ważniejszych kompetencji dziecka I najczęściej sprawdzanych przy ocenie jego umiejętności komunikacyjnych. Jest także istotna z punktu widzenia budowania przez dziecko kontaktu i relacji z drugą osobą. Doskonalenie zdolności dzielenia uwagi z dorosłymi (umiejętność ta pojawia się ok. 9 miesiąca życia dziecka)– u dziecka można zaobserwować kompetencję, którą jest umiejętność patrzenia na ten sam przedmiot w tym samym czasie i mimowolne kontrolowanie wzrokiem, czy rodzic patrzy na to samo. Mówimy wtedy o tym, że w relacji rodzic-dziecko tworzy się “trójkąt uwagi”, wierzchołkami tego trójkąta są dziecko - rodzic – przedmiot Pierwsze słowa pojawiają się zwykle pomiędzy 12-13 Niektóre źródła podają, że w wieku 12-18 dziecko mówi około 30 słów a rozumie ok. 100 słów. Dziecko potrafi pokazać na podstawowe części ciała u siebie, a czasem także i u misia. W wieku 13-15 miesięcy dziecko potrafi pokazać przedmiot, o jaki nam chodzi, a nawet pewne jego szczegóły (np. oko, ucho lalki) Prosi o jedzenie lub picie – proszenie o coś to kolejna ważna kompetencja u dziecka. W wieku dziecko może jeszcze nie mówić, nie wypowiadać słów, ale jednak jeśli chce coś dostać do jedzenia zrobi wszystko, żeby to dostać, bardzo ważna jest odpowiedź na pytanie – “w jaki sposób będzie się tego domagać?” Może się zdarzyć, że dziecko w wieku 13-15 zasygnalizuje potrzeby fizjologiczne, czasem po fakcie. W wieku ok. 15 m. ż. dziecko potrafi często poprosić o to, czego chce (nie tylko rzeczy do jedzenia), wydając jakiś dźwięk i niekiedy pokazując palcem. Umie całym ciałem wyrazić sprzeciw albo odmowę Rozumie podstawowe słowa i zdania Po instrukcji „włóż kółko do otworu” dziecko wkłada koło do właściwego otworu W wieku 15 miesięcy dziecko potrafi pokazać palcem to, o co prosi Co możesz robić? Pobaw się z dzieckiem pokazując mu różne przedmioty w pokoju, możesz pokazywać palcem: „to lampa”, „telefon”, „okno” – zawsze sprawdzaj czy dziecko patrzy na pokazywany obiekt, czy na koniec Twojego palca; Zanotuj, jakie pierwsze słowa wypowiada Twoje dziecko, zapisz jeśli wypowiada je w formie zniekształconej i tylko Ty wiesz, co tak naprawdę oznaczają. Często przy prawidłowym rozwoju mowy u dziecka pojawia się faza, w której dziecko próbuje się intensywnie skomunikować z otoczeniem, mówi wtedy wiele słów, często niezrozumiałych. Bądź “tłumaczem” swojego dziecka, gdyż tylko mama (tata, babcia, opiekunka) są w stanie rozszyfrować, co dziecko tak naprawdę powiedziało. Wskazywanie palcem to kolejna istotna umiejętność, zwróć uwagę, czy dziecko wyodrębnia palec wskazujący i używa go do pokazywania tego, co chce od Ciebie dostać. Jeśli dziecko nie pokazuje palcem, sprawdź - może pokazuje całą ręką, albo innym palcem niż wskazujący, a może pozostaliście na etapie, że dziecko innym zachowaniem potrafi spowodować, że coś dostanie. Umieść przedmioty, o które dziecko może chcieć poprosić w widocznym, ale niedostępnym dla dziecka miejscu – rozmawiaj z dzieckiem, o który rzeczywiście mu przedmiot chodzi. Jeśli dziecku szczególnie trudno jest wyodrębnić palec wskazujący – możesz spróbować na krótko (do tygodnia czasu) na palec wskazujący nalepić plasterek, pomalować paznokieć palca wskazującego lakierem do paznokci, założyć rękawiczkę z odciętym jednym palcem – takie wyszczególnienie niekiedy ułatwia dziecku wyodrębnić palec spośród innych i zacząć go używać. Możesz także pomóc mu go wyodrębnić przytrzymując delikatnie pozostałe paluszki i wspomagać je w ten sposób przy wskazywaniu. Zaproponuj zabawę w “pokaż co chcesz” – dziecko ma wskazać przedmiot, który lubi, albo który pasuje do układanki. Niezależnie kiedy rozpoczniesz przeprowadzanie z dzieckiem “treningu czystości”, czyli odzwyczajanie dziecka od pieluchy i naukę załatwiania się do toalety, pamiętaj, żeby odbywało się to w atmosferze spokoju i akceptacji, dobrą praktyką jest uczenie dziecka załatwiania potrzeb fizjologicznych od razu w łazience. Zaobserwuj, w jaki sposób dziecko prosi Cię o jedzenie lub picie. Z reguły dzieci w tym wieku przypominają sobie że chcą pić lub jeść wtedy, gdy widzą w pobliżu coś do jedzenia lub picia, albo gdy Ty coś akurat spożywasz. Dziecko może płakać, marudzić i domagać się jedzenia lub picia na różne sposoby, może też wyciągać rączki, albo palec wskazujący, może przy tym gaworzyć lub mówić słowo “am”. Zachęć dziecko, żeby swoją prośbę kierowało do osoby. Możesz też zamodelować sposób proszenia mówiąc “pokaż co chcesz?”, “powiedz am”. Pamiętaj, że nie należy przedłużać czasu podania dziecku jedzenia lub picia, o które prosi. Jedzenie i picie jest dla dziecka ważne. Rozwijanie zabawy W wieku 12-18 dziecko jest w fazie rozwoju sensomotorycznego i na etapie zabawy manipulacyjnej. Zazwyczaj dziecko jest pobudzone i zainteresowane, i samo organizuje sobie zabawę przy wykorzystaniu przedmiotów, które ma w zasięgu rąk. Dziecko nie odróżnia jeszcze co jest zabawką a co nią nie jest, chętnie będzie manipulowało wszystkim, co wpadnie mu w ręce. Słowem najlepiej oddającym charakter zabawy jest “eksperyment”. Z reguły najbardziej atrakcyjne są przedmioty codziennego użycia, które można polizać, rzucić nimi, postukać, pokręcić, itp. Zabawę dziecka w tym wieku charakteryzuje aktywne i celowe wykorzystanie metody prób i błędów. W zabawie można już zauważyć elementy naśladowania czynności zaobserwowanych w otoczeniu (odbieranie telefonu, mieszanie w kubeczku, wciskanie klucza do zamka, pisanie długopisem). Umiejętności dziecka: Tuli do siebie misia, lalkę lub inne zabawki. Próbuje upuszczać zabawkę z różnych wysokości, by sprawdzić, czy dobędzie się z niej inny dźwięk lub czy wyląduje w innym miejscu Dziecko przypomina sobie i później odtwarza jakąś czynność, nawet po dwóch dniach. Kształtowanie pojęcia stałości – dziecko odnajduje przedmiot niezależnie od tego, gdzie i w jaki sposób został schowany. Naśladowanie czynności dwuczęściowych. Ok. 18 coraz częściej dziecko próbuje naśladować czynności wykonywane przez osobę dorosłą, zaczyna uczestniczyć w zajęciach domowych. Co możesz robić? Zaproponuj dziecku zabawę w pokazywanie szczegółów, najpierw możesz pokazać dziecku gdzie lalka ma “oko”, “nos”, “włosy”, “brzuszek”, później poproś dziecko, o te same szczegóły pytaj w zabawie innymi lalkami, ale też misiem lub innym zwierzątkiem; Dostarcz dziecku do zabawy wiele różnych nieużywanych już sprzętów domowych, np. klucze, stary telefon, chochla, miska, pokrywki od słoików, sitko, gąbka, łyżka, szczotka do włosów itp. – pokazuj w jaki sposób można ich używać; Zaproponuj dziecku zabawy z wykorzystaniem pacynek, misiów, lal; Oglądaj wspólnie z dzieckiem książeczki, zachęcaj do wskazywania obrazków a także do nazywania obrazków – za pomocą dźwięków, słów dźwiękonaśladowczych lub prostych wyrazów; Zapewnij swojemu maluchowi kontakt z innymi dziećmi, z pewnością nie będą się jeszcze razem bawić, ale będzie okazja do zaobserwowania, w jaki sposób Twoje dziecko reaguje na inne dzieci – czy jest nimi zainteresowane, czy podchodzi i przygląda się ich zabawie, być może zacznie naśladować to, co one robią (często z odroczeniem), albo nawet podejmie jakąś własną inicjatywę; Dla dziecka ważne są też wszystkie zabawy polegające na naśladowaniu: czynności, ruchów, gestów min itp. Materiały pobrane ze strony Monika Anyszkiewicz-neurologopeda 10 wczesnych sygnałów autyzmu u dziecka. Wczesne objawy, które są pomocne w procesie rozpoznawania ryzyka autyzmu, możesz dostrzec już w pierwszym roku życia maluszka. Oto lista bardzo wczesnych sygnałów. Brak zainteresowania bodźcami społecznymi. Dla zdrowego niemowlęcia twarz ludzka to jeden z najbardziej interesujących obiektów.
konto usunięte Temat: autyzm ciężko mi pisać czuję się, jakbym umarła tylko respirator za mnie oddychał być może mój syn ma autyzm Miłosz, którego chciałam wychować na mądrego, otwartego, tolerancyjnego człowieka. Być może nigdy nie zrozumie słowa "tolerancja". Nie wiem jak mam teraz żyć. Nie wiem jak mam teraz pracować. umarłam konto usunięte Temat: autyzm Autyzm nie jest wyrokiem śmierci - Ogarnij się KOBIETO!!! Z autyzmu można wyjść, trzeba po prostu z dzieckiem pracować. "Martwa" matka w niczym dziecku nie pomoże. Dzieci autystyczne mają wiele talentów! Moja Droga poznaj słowo TOLERANCJA osobiście a potem zabieraj się za wychowywanie dzieci - bo wychowywanie dzieci to nie jest wtłaczanie im jedynie słusznej ścieżki rozwoju... Poznaj słowo tolerancja tolerując indywidualizm Twojego dziecka! Przepraszam, ale mi się ulało... ;/Aneta Aliyah G. edytował(a) ten post dnia o godzinie 11:13 Temat: autyzm Moje dziecko ma Zespół Aspergera. To dysfuncja z obszaru autyzmu. Mimo, ze wiem, iz niektorych rzeczy on nigdy nie zrobi, to ujmuje mnie jego podejscie do swiata, jego rozumienie neiktorych spraw i podejscie do zycia (jest bardzo pogodny i usmiechniety). Autyzm to ostatnio bardzo modna diagnoza. Bardzo chetnie przyczepiaja te latke wielu dzieciom, ktore potem okazuja sie zupelnei zdrowe. Polecam wizyte u dobrych specjalistow. Temat: autyzm Na szczęście jest znanych wiele metod i sposobów pomocy dzieciom autystycznym. Ale najpierw potwierdzić diagnozę...Magdalena Pal edytował(a) ten post dnia o godzinie 17:47 Temat: autyzm Skoro tak się czujesz, to diagnoza jest już pewna? Ile lat ma twoje dziecko? Jakie są objawy? Jak tu piszą, są metody leczenia, ale jaka jest diagnoza? Wysiłku to będzie od ciebie wymagało dużo, ale nie stawiaj go na straconej pozycji. Napisałaś "być może", coś cię zaniepokoiło, ale co już stwierdzono na pewno? Jeśli już coś jest "na pewno", to może poszukaj wśród ludzi mających podobne dzieci informacji o miejscach, metodach, które mogą pomóc? Znajomi z trzylatkiem z elementami autyzmu oprócz rehabilitacji stosują dietę, bo podobno grzyby wzmagają objawy. Od wakacji, kiedy ruszyli z tym, jest z małym lepszy kontakt, jak dla mnie w ogóle kontakt, jakaś reakcja na innych, bo przedtem nie widziałam odpowiedzi na czyjeś słowa. Nie wiem, w jakim stanie jest twój syn i co można zrobić, ale skoro piszesz "być może", to może bardzo dużo? Ciężko to zaakceptować, i oby dało się zrobić jak najwięcej. Grażyna U. malarstwo, sztuka włókna, performance, rysunek, ceramika,... Temat: autyzm Mój pięciolatek został obdarzony zespołem Aspergera (zaburzenie ze spektrum autystycznegi) współistniejącym z ADHD. Znalazłam wsparcie rodziców, którzy borykali sie z podobnym problemem (kontakty z lekarzami, terapeutami, wsparcie) na forum "niezwykłe dzieci". Bardzo mi się podoba nazwa tego forum, bo nasze dzieci rzeczywiście są niezwykłe, twórcze i na maksa oddane dziedzinie, którą wybiorą sobie jako "kółko zainteresowań". O naszych doświadczeniach z otoczeniem, rodziną i poczuciem winy można było poczytać w czerwcowej Olivii (pewnie jeszcze można znaleźć w archiwum internetowym). Nie mam obecnie dostępu do GG, ale gdybyś chciała - pisz na priw. Może w końcu spotkamy się? Czeka Was trudna droga przez rehabilitację, specjalistów, przyzwyczajenie sie do słów "psycholog" i "psychiatra" i przez nasz system szkolny, który niestety nie jest często wsparciem dla rodziców i dzieci, które sie tchoć trochę różnią od "normy". Ale rodzice i dzieci od lat sobie dają radę :) (edit) Na GL jest grupa pt. Autyzm :)Grażyna U. edytował(a) ten post dnia o godzinie 19:38 Temat: autyzm "Niezwykle dzieci" to faktycznie bardzo trafne określenie. Potrzeba na pewno dużo cierpliwości. Tak, jak niektórzy z Was napisali część dzieci z autyzmem ma tzw. "zdolności wysepkowe". Ważna jest terapia. Dieta także ma duże znaczenie. Dziecko z autyzmem może naprawdę bardzo dobrze funkcjonować. Rozumiem, że zawalił Ci się świat. Musisz jednak żyć - dla siebie, swojego dziecka i reszty bliskich. Autyzm to nie koniec świata. Gdybym mogła jakoś pomóc - zapraszam. Temat: autyzm Przebadaj dziecko pod kątem obecności grzybów, zwłaszcza Candidy Albicans. Tego typu infekcje bywają często przyczyną objawów autyzmu i dla świata medycznego jest oczywisty już związek CA z opóźnieniami w rozwoju dzieci. Może dziecku trzeba w ten sposób pomóc. Życzę powodzenia i nie załamuj się, jest teraz tyle terapii i grup wsparcia, że jeśli diagnoza będzie na tak w sprawie autyzmu, to na pewno nie zostaniesz sama. Temat: autyzm U mojego syna jakiś czas temu była postawiona wstępna diagnoza "padaczka"... rozpłakałam się już u lekarki. Potem był szpital, tysiące badań, brak pewności... koniec końców nie zgodziłam się na dłuższy pobyt w szpitalu, dzięki temu, że chodziliśmy prywatnie do ordynatorki zrobili badania w przysłowiowe 5 minut, jak się postawiłam. Lekarka potem też kazała to zostawić i poczekać, skoro nie ma pewności. Dziś syn nie ma już żadnych z tamtych objawów wskazujących na padaczkę. Wtedy szybko się rozwijał, jest bystry i myślę, że mózg jakoś nie nadążał i stąd te dziwne objawy. Jeśli mogę Ci dać jakieś rady, to dwie: 1) nie przejmuj się dopóki nie dostaniesz papieru z pieczątką, że to autyzm; wierz, że dziecko masz zdrowe, tylko inne, wyjątkowe i w związku z tym ma swoje zachowania nietypowe 2) bądź teraz jak lwica! walcz o wszystko, co najlepsze, dla dziecka, stawiaj swoje wymagania, decyduj - nie pozwól, by decydowano za Ciebie bądź Tobą manipulowano Powodzenia!Monika M. edytował(a) ten post dnia o godzinie 19:49 Temat: autyzm Heh... Autyzm czy wszelkie zaburzenia ze spektrum autyzmu to nie zbadanie na NFZ. To jest ten problem. W Warszawie jest Synapsis. Jesli dziecko ma ponizej 3 lat, jest ok, trafia i jest u nich pod opieka, bez problemu. Jesli przekroczy magiczny wiek - nie ma szans na diagnoze w Synapsisie. Inne osrodki.. diagnoza za kosmiczne pieniadze i .. niestety bardzo odlegle terminy. Powiem tak z wlasnego doswiadceznia. Ja zalatwilam dla mojego Miska szybko wszelkie diagnozy: neurologa, okuliste, badania krwi, EEG, psychiatre, psychologa. Za wszystko placilam. Jak stawilam sie do PPP z kompletem dokumentow, mniej wiecej niecale 2 miesiace po wstepnej opinii (rowniez z PPP), po orzeczenie dot. ksztalcenia specjalnego (bardzo potrzebne w przedszkolu integracyjnym) to mam wpisane, ze okres obserwacji dziecka bardzo krotki. To wlasnie jest polska rzeczywistosc. Czekanie miesiacami na diagnoze, na badania jeszcez dluzej, a kazdy dzien czy miesiac to mozliwosc prowadzenia terapii czy tak naprawde korekcji jakichs zachowan dziecka. Temat: autyzm Dzieci z podobnymi zaburzeniami rodzi się całkiem sporo. Mój synek również cierpi na zaburzenia rozwojowe ze spektrum autyzmu, chociaż nikt z otoczenia by tego nie powiedział.. dziecko wesołe, kontaktowe, pogodne. Też było mi z tym ciężko, ale jakoś się wyzbierałam. Chodzimy na terapię, która przynosi rewelacyjne efekty!! Jacek coraz ładniej mówi i co mnie najbardziej cieszy - nawiązujemy coraz dłuższy kontakt wzrokowy!! Możliwości mózgu dziecka są nadzwyczajne, trzeba tylko pracować. Okazuj synkowi dużo ciepła, przytulaj, mów, że kochasz, te dzieci potrzebują bezwarunkowej miłości - nawet wtedy, kiedy z pozoru wydają się obojętne i chłodne emocjonalnie (choć nie wszystkie takie są). Głowa do góry :) Temat: autyzm Autyzm to nie koniec swiata, mój brat ma syna z autyzmem, Miłosz bo tak ma na imię jest przekochanym dzieckiem. //Uważam, ze te dzieci są wspaniałe jak im sie zapewni odpowiedni rozwój, waze by dac dziecko do odpowiedniej szkoły, zapewnić opiekę specjalistów. Miłek chodzi do szkoły Scholar w Aleksandrowie Łódzkim- Szkola wspaniałą, widze postępy u niego jak się cudownie rozwija Temat: autyzm Proszę o kontakt rodziców kto ma dzieci z autyzmem potrzebuje trochę informacji Temat: autyzm Idealnym miejscem jest poradnia To ośrodek terapii dla dzieci. Swojego wsparcia udzielają róźni specjaliści, psycholog, pedagog, logopeda i neurologopeda, terapeuta integracji sensorycznej, dogoterapeuta. konto usunięte Temat: autyzm Dzień dobry, rozumiem, że diagnoza autyzmu jest dla rodzica szokiem, może budzić gniew i w początkowej fazie rodzice często zaprzeczają otrzymanej informacji, jest to normalne. Ważna jest wczesna interwencja, która wiąże się z wysoką skutecznością. Jestem psychologiem i pedagogiem, na codzień pracuje z dziećmi z zaburzeniami rozwojowymi. Z doświadczenia wiem, że skuteczna i dobrze prowadzona terapia to nie tylko zajęcia z dziećmi, ale również wsparcie dla rodziców. Jeśli jesteś zainteresowany skuteczną terapią lub potrzebujesz wskazówek do pracy z dzieckiem to zapraszam do kontaktu: kontakt@ Można mnie również znaleźć na portalu Przyjmuję na terenie Łodzi. Pozdrawiam i trzymam kciuki za wszystkich post został edytowany przez Autora dnia o godzinie 10:52 Temat: autyzm Moje dziecko również cierpi na autyzm ale bardzo dobrze sobie radzimy ;). Chodzi na terapię do poradni KAR-MEL gdzie otrzymuje kompleksową i profesjonalną pomoc, tak samo jak my - rodzice. Nie jest łatwo ale nie można się poddawać. Temat: autyzm Autyzm mozna leczyc stosujac terapie tlenowa w komorze hiperbarycznej. Jest wiele artykolow naukowych na ten temat w internecie,ale zaden artykul nie jest tak miarodajny jak opinia samych rodzicoe mowiacych o tym,ze ta metoda przynosi efekty. Na naszej stronie w zakladce ciekawe informacje jest film ,w ktorym wypowiada sie rodzic dziecka z autyzmem. Zachecam do zglebiebia tematu i skorzystania z tej metody leczenia. Komora Hiperbaryczna Gizycko
ADHD a autyzm. ADHD i autyzm mogą występować razem u jednego dziecka. W takim przypadku u małego pacjenta pojawiają się objawy charakterystyczne dla obu zaburzeń. Autyzm może powodować całe spektrum objawów. Należą one jednak do trzech głównych grup: zaburzeń mowy i komunikacji, trudności z funkcjonowaniem społecznym oraz
Czy moje dziecko ma autyzm? Czujesz niepokój związany z rozwojem swojego dziecka i zastanawiasz się, czy może mieć autyzm? Nie można zrobić diagnozy przez internet, ale można zrobić badanie przesiewowe, które wskaże Ci, czy należy pójść z dzieckiem do specjalisty. Poniższe narzędzie przeznaczone jest dla dzieci w wieku 16 do 30 miesięcy. Ankieta M-CHAT-R™ Zaznacz odpowiedzi na poniższe pytania dotyczące Twojego dziecka. Weź pod uwagę, jak zazwyczaj się zachowuje. Jeśli dane zachowanie pojawiło się kilka razy, ale zazwyczaj dziecko tego nie robi, odpowiedz "nie". Zaznacz odpowiedź "tak" lub "nie" przy każdym pytaniu. 1. Jeśli wskaże Pan/Pani jakiś przedmiot znajdujący się w pomieszczeniu, to czy Pana/Pani dziecko na niego spojrzy? (NA PRZYKŁAD: jeśli wskaże Pan/Pani zabawkę albo zwierzę, to czy Pana/Pani dziecko spojrzy na tę zabawkę lub zwierzę?) 2. Czy kiedykolwiek pomyślał/a Pan/Pani, że Pana/Pani dziecko może być głuche? 3. Czy Pana/Pani dziecko bawi się w udawanie albo w zabawy na niby? (NA PRZYKŁAD: udaje, że pije z pustego kubka, udaje, że rozmawia przez telefon albo udaje, że karmi lalkę czy pluszowego misia?) 4. Czy Pana/Pani dziecko lubi wdrapywać się na różne przedmioty? (NA PRZYKŁAD: na meble, na urządzenia znajdujące się na placu zabaw lub na schody?) 5. Czy Pana/Pani dziecko wykonuje dziwne ruchy palcami blisko oczu? (NA PRZYKŁAD: czy Pana/Pani dziecko porusza palcami blisko oczu?) 1/5 6. Czy Pana/Pani dziecko wskazuje palcem, aby o coś poprosić lub otrzymać pomoc? (NA PRZYKŁAD: czy wskazuje na przekąskę lub zabawkę, która jest poza jego zasięgiem?) 7. Czy Pana/Pani dziecko wskazuje palcem, aby pokazać Panu/Pani coś ciekawego? (NA PRZYKŁAD: czy wskazuje na przelatujący samolot lub na przejeżdżającą ciężarówkę?) 8. Czy Pana/Pani dziecko interesuje się innymi dziećmi? (NA PRZYKŁAD: czy Pana/Pani dziecko patrzy na inne dzieci, uśmiecha się lub podchodzi do nich?) 9. Czy Pana/Pani dziecko przynosi Panu/Pani przedmioty, aby je Panu/Pani pokazać lub podnosi je w taki sposób, żeby mógł/mogła je Pan/Pani obejrzeć – nie po to, aby otrzymać pomoc, ale by je po prostu pokazać? (NA PRZYKŁAD: pokazuje Panu/Pani kwiatek, pluszową zabawkę lub samochodzik?) 10. Czy Pana/Pani dziecko reaguje, gdy woła je Pan/Pani po imieniu? (NA PRZYKŁAD: czy dziecko podnosi głowę, odzywa się, gaworzy lub przestaje robić to, co właśnie robiło, gdy woła je Pan/Pani po imieniu?) 2/5 11. Gdy uśmiecha się Pan/Pani do dziecka, to czy dziecko odpowiada Panu/Pani uśmiechem? 12. Czy Pana/Pani dziecko denerwuje się, gdy słyszy codzienne odgłosy? (NA PRZYKŁAD: czy Pana/Pani dziecko krzyczy lub płacze, gdy słyszy dźwięk odkurzacza lub głośną muzykę?) 13. Czy Pana/Pani dziecko potrafi chodzić? 14. Czy Pana/Pani dziecko utrzymuje z Panem/Panią kontakt wzrokowy, gdy Pan/Pani do niego mówi, bawi się z nim lub je ubiera? 15. Czy Pana/Pani dziecko próbuje naśladować to, co Pan/Pani robi? (NA PRZYKŁAD: machanie ręką na pożegnanie, klaskanie lub wydawanie śmiesznych dźwięków) 3/5 16. Gdy odwraca Pan/Pani głowę, by na coś spojrzeć, to czy Pana/Pani dziecko także odwraca głowę, by spojrzeć w tę samą stronę? 17. Czy Pana/Pani dziecko próbuje zwrócić na siebie uwagę i sprawić by Pan/Pani na nie spojrzał/a? (NA PRZYKŁAD: czy Pana/Pani dziecko spogląda na Pana/Panią, by otrzymać pochwałę lub czy mówi „zobacz”, „popatrz na mnie”?) 18. Czy Pana/Pani dziecko rozumie, gdy każe mu Pan/Pani coś zrobić? (NA PRZYKŁAD: jeśli nie wskazuje Pan/Pani palcem, to czy Pana/Pani dziecko rozumie zdanie: „połóż książkę na krześle” lub „przynieś mi koc”?) 19. Gdy dziecko znajdzie się w nowej, nieznanej sytuacji, czy wtedy spojrzy na Pana/Panią, by sprawdzić, jak Pan/Pani na to zareaguje? (NA PRZYKŁAD: gdy dziecko usłyszy jakiś dziwny lub zabawny dźwięk lub gdy widzi nową zabawkę, czy popatrzy wtedy na Pana/Panią?) 20. Czy Pana/Pani dziecko lubi zabawy ruchowe? (NA PRZYKŁAD: lubi być kołysane lub huśtane na Pana/Pani kolanach?) 4/5 M-CHAT-R został opracowany do wypełnienia przez rodziców dzieci w wieku 16-30 jest stosowany w przypadku dzieci w innym wieku, jego wynik może być nieprawidłowy. (© 2009 Robins, Fein, & Barton) Poznaj wyniki Podaj adres e-mail, aby otrzymać wyniki testu. Wyrażam zgodę na przetwarzanie przez Fundację JiM z siedzibą w Łodzi ul. Tatrzańska 105, jako administratora, moich danych osobowych lub danych osobowych dziecka, którego jestem rodzicem/opiekunem prawnym, w celach związanych z przeprowadzeniem testu dotyczącego oceny w zakresie zagrożenia autyzmem. Wyrażam zgodę na przetwarzanie przez Fundację JiM z siedzibą w Łodzi ul. Tatrzańska 105, jako administratora, moich danych osobowych, na potrzeby utrzymania komunikacji, w celu dostarczania informacji związanych z prowadzoną przez Fundację działalnością. Oświadczam, że Administrator poinformował mnie o celach przetwarzania danych osobowych i przysługujących mi prawach oraz, że zgoda może być wycofana w każdym czasie, przy czym wycofanie zgody nie wpływa na zgodność z prawem przetwarzania, którego dokonano na podstawie zgody przed jej wycofaniem ( ). Zgodę mogę wycofać poprzez złożenie oświadczenia wysyłając je na adres mailowy iod@ Dziękujemy Na Twój adres e-mail trafiły właśnie wyniki ankiety. Zaloguj się na swoją skrzynkę i sprawdź wynik testu. Strona główna
.
  • omg57sf39k.pages.dev/345
  • omg57sf39k.pages.dev/277
  • omg57sf39k.pages.dev/112
  • omg57sf39k.pages.dev/216
  • omg57sf39k.pages.dev/935
  • omg57sf39k.pages.dev/445
  • omg57sf39k.pages.dev/815
  • omg57sf39k.pages.dev/146
  • omg57sf39k.pages.dev/820
  • omg57sf39k.pages.dev/407
  • omg57sf39k.pages.dev/478
  • omg57sf39k.pages.dev/195
  • omg57sf39k.pages.dev/637
  • omg57sf39k.pages.dev/299
  • omg57sf39k.pages.dev/738

    • moje dziecko wyszło z autyzmu